ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สอง

บทสรุป ภควัต-คีตา

โศลก 54

อารจุนะ อุวาชะฺ
สทิทะ-พระกยัสยะ คา บฺาชา
สะมาดิฺ-สทัสยะ เคชะวะฺ

สทิทะ-ดีฺฮ คิม พระบฺาเชทะ
คิม อาสีทะ วระเจทะ คิมฺ

อารจุนะฮ อุวาชะฺ  -  อารจุนะตรัส, สทิทะ-พระกยัสยะฺ  -  ของผู้ที่สถิตในคริชณะจิตสำนึกอย่างมั่นคง, คาฺ  -  อะไร, บฺาชาฺ  -  ภาษา, สะมาดิ-สทัสยะฺ  -  ของผู้ที่สถิตในสมาธิ, เคชะวะฺ  -  โอ้ คริชณะ, สทิทะ-ดีฮฺ  -  ผู้ที่ตั้งมั่นในคริชณะจิตสำนึก, คิมฺ  -  อะไร, พระบฺาเชทะฺ  -  พูด, คิมฺ  -  อย่างไร, อาสีทะฺ  -  คงอยู่เหมือนเดิม, วระเจทะฺ  -  เดิน, คิมฺ  -  อย่างไร

คำแปลฺ

อารจุนะตรัสว่า  โอ้  คริชณะ  บุคคลที่จิตสำนึกซึมซาบอยู่กับองค์ภควาน  มีลักษณะอาการเช่นไร?  เขาพูดอย่างไรและใช้ภาษาอะไร?  เขานั่งและเดินอย่างไร?

คำอธิบายฺ

ดังที่ทุกคนมีลักษณะอาการเฉพาะตนในสถานการณ์เฉพาะของตน  เช่นเดียวกัน  ผู้ที่มีคริชณะจิตสำนึกก็มีธรรมชาติเฉพาะตน  เช่น  การพูด  การเดิน  การคิดและความรู้สึก  ฯลฯ  คนรวยจะมีลักษณะอาการที่ส่อให้เห็นว่าเขาเป็นคนรวย  คนเป็นโรคมีอาการที่แสดงให้รู้ว่าเขาเป็นโรค  คนได้รับการศึกษาสูงก็มีลักษณะอาการของตนดังนั้น  ผู้มีจิตสำนึกทิพย์แห่งคริชณะก็มีลักษณะอาการเฉพาะตัวในการกระทำสิ่งต่าง  ๆเราสามารถทราบลักษณะอาการเฉพาะตัวนี้ได้จาก  ภควัต-คีตาฺ  สิ่งสำคัญที่สุดคือผู้มีคริชณะจิตสำนึกพูดอย่างไร  เพราะการพูดเป็นคุณสมบัติสำคัญที่สุดของมนุษย์  ได้กล่าวไว้ว่า  คนโง่จะไม่มีใครรู้ถ้าหากเขาไม่พูด  และคนโง่ที่แต่งตัวดีจะไม่มีใครรู้นอกจากเขาพูด  ทันทีที่พูดออกมาเขาจะเปิดเผยตนเองออกมา  ลักษณะอาการที่เห็นได้ชัดเจนของผู้มีคริชณะจิตสำนึกคือเขาจะพูดถึงแต่คริชณะและเรื่องราวที่เกี่ยวกับคริชณะเท่านั้นลักษณะอาการอื่น  ๆ  จะตามมาโดยปริยาย  ดังจะกล่าวต่อไป