ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สอง

บทสรุป ภควัต-คีตา

โศลก 57

ยะฮ สารวะทรานะบิฺสเนฮัส
ทัท ทัท พราพยะ ชุบฺาชุบัมฺ

นาบิฺนันดะทิ นะ ดเวชทิ
ทัสยะ พระกยา พระทิชทิฺทาฺ

ยะฮฺ  -  ผู้ซึ่ง, สารวะทระฺ  -  ทุกหนทุกแห่ง, อนะบิสะเนฮะฮฺ  -  ไม่มีความรัก, ทัทฺ  -  นั้น, ทัทฺ  -  นั้น, พราพยะฺ  -  ได้รับ, ชุบฺะฺ  -  ดี, อชุบัมฺ  -  ชั่ว, นะฺ  -  ไม่เคย, อบินันดะทิฺ  -  สรรเสริญ, นะฺ  -  ไม่เคย, ดเวชทิฺ  -  อิจฉา, ทัสยะฺ  -  ของเขา, พระกยาฺ  -  ความรู้ที่สมบูรณ์, พระทิชทิทาฺ  -  มั่นคง

คำแปลฺ

ในโลกวัตถุนี้  ผู้ที่ไม่เสน่หาต่อสิ่งดีหรือชั่วที่ตนเองอาจได้รับ  ทั้งไม่ยกย่องหรือเหยียดหยาม  ผู้นั้นได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่มีความแน่วแน่มั่นคงในความรู้อันสมบูรณ์

คำอธิบายฺ

จะมีการเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่ในโลกวัตถุอยู่เสมอซึ่งอาจจะดีหรือเลว  ผู้ที่ไม่ถูกรบกวนจากการเปลี่ยนแปลงทางวัตถุเช่นนี้  ผู้ที่ไม่เสน่หากับความดีหรือความชั่วเข้าใจได้ว่าเป็นผู้มีความมั่นคงในคริชณะจิตสำนึก  ตราบใดที่เรายังอยู่ในโลกวัตถุจะมีทั้งดีและชั่วอยู่เสมอเพราะว่าโลกใบนี้เต็มไปด้วยสภาวะคู่  แต่ผู้ที่มั่นคงในคริชณะจิตสำนึกจะไม่เสน่หากับความดีหรือความชั่ว  เพราะเขาสนใจแต่คริชณะผู้ทรงไว้ซึ่งความดีทั้งหมดอย่างสมบูรณ์บริบูรณ์เท่านั้น  จิตสำนึกในคริชณะเช่นนี้จะสถิตตนเองให้อยู่ในสภาวะทิพย์โดยสมบูรณ์  เรียกตามศัพท์เทคนิคว่า  สะมาดิฺฺ