บทสรุป ภควัต-คีตา
โศลก 57
ยะฮ สารวะทรานะบิฺสเนฮัส
ทัท ทัท พราพยะ ชุบฺาชุบัมฺ
นาบิฺนันดะทิ นะ ดเวชทิ
ทัสยะ พระกยา พระทิชทิฺทาฺ
ยะฮฺ - ผู้ซึ่ง, สารวะทระฺ - ทุกหนทุกแห่ง, อนะบิสะเนฮะฮฺ - ไม่มีความรัก, ทัทฺ - นั้น, ทัทฺ - นั้น, พราพยะฺ - ได้รับ, ชุบฺะฺ - ดี, อชุบัมฺ - ชั่ว, นะฺ - ไม่เคย, อบินันดะทิฺ - สรรเสริญ, นะฺ - ไม่เคย, ดเวชทิฺ - อิจฉา, ทัสยะฺ - ของเขา, พระกยาฺ - ความรู้ที่สมบูรณ์, พระทิชทิทาฺ - มั่นคง
คำแปลฺ
ในโลกวัตถุนี้ ผู้ที่ไม่เสน่หาต่อสิ่งดีหรือชั่วที่ตนเองอาจได้รับ ทั้งไม่ยกย่องหรือเหยียดหยาม ผู้นั้นได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่มีความแน่วแน่มั่นคงในความรู้อันสมบูรณ์
คำอธิบายฺ
จะมีการเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่ในโลกวัตถุอยู่เสมอซึ่งอาจจะดีหรือเลว ผู้ที่ไม่ถูกรบกวนจากการเปลี่ยนแปลงทางวัตถุเช่นนี้ ผู้ที่ไม่เสน่หากับความดีหรือความชั่วเข้าใจได้ว่าเป็นผู้มีความมั่นคงในคริชณะจิตสำนึก ตราบใดที่เรายังอยู่ในโลกวัตถุจะมีทั้งดีและชั่วอยู่เสมอเพราะว่าโลกใบนี้เต็มไปด้วยสภาวะคู่ แต่ผู้ที่มั่นคงในคริชณะจิตสำนึกจะไม่เสน่หากับความดีหรือความชั่ว เพราะเขาสนใจแต่คริชณะผู้ทรงไว้ซึ่งความดีทั้งหมดอย่างสมบูรณ์บริบูรณ์เท่านั้น จิตสำนึกในคริชณะเช่นนี้จะสถิตตนเองให้อยู่ในสภาวะทิพย์โดยสมบูรณ์ เรียกตามศัพท์เทคนิคว่า สะมาดิฺฺ