ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สอง

บทสรุป ภควัต-คีตา

โศลก 58

ยะดา สัมฮะระเท ชายัม
คูรโม ´งกานีวะ สารวะชะฮฺ

อินดริยาณีนดริยารเทฺบฺยัส
ทัสยะ พระกยา พระทิชทิทาฺ

ยะดาฺ  -  เมื่อ, สัมฮะระเทฺ  -  ม้วนกลับ, ชะฺ  -  เช่นกัน, อยัมฺ  -  เขา, คูรมะฮฺ  -  เต่า, อังกานิฺ  -  แขนขา, อิวะฺ  -  เหมือน, สารวะชะฮฺ  -  ทั้งหมด, อินดริยานิฺ  -  ประสาทสัมผัสต่างๆ, อินดริยะ-อาร เทฺบฺยะฮฺ  -  จากอายตะภายนอก, ทัสยะฺ  -  ของเขา, พระกยาฺ  -  จิตสำนึก, พระทิชทิทาฺ  -  มั่นคง

คำแปลฺ

ผู้ที่สามารถดึงประสาทสัมผัสของตนเองให้กลับมาจากอายตนะภายนอก  ดังเช่นเต่าที่หดแขนขาเข้าไว้ในกระดอง  เป็นผู้ที่มีความแน่วแน่มั่นคงในจิตสำนึกที่สมบูรณ์

คำอธิบายฺ

การทดสอบโยคี  สาวก  หรือดวงวิญญาณผู้รู้แจ้งแห่งตน  คือเขาสามารถควบคุมประสาทสัมผัสตามแผนของตนเองได้  อย่างไรก็ดี  คนส่วนใหญ่เป็นทาสของประสาทสัมผัสจึงให้ประสาทสัมผัสเป็นผู้นำทาง  นี่คือคำตอบต่อคำถามที่ว่าโยคีสถิตอย่างไร  ประสาทสัมผัสเปรียบเสมือนงูพิษที่ต้องการทำอะไรตามอำเภอใจอย่างไร้กฎเกณฑ์  โยคีหรือสาวกจะต้องเข็มแข็งมากในการควบคุมงู  เหมือนกับหมองูผู้ไม่ยอมปล่อยให้งูเลื้อยไปอย่างอิสระ  มีกฎเกณฑ์มากมายในพระคัมภีร์ที่เปิดเผย  บ้างเป็นข้อห้าม  บ้างเป็นข้อปฏิบัติ  นอกจากว่าเราสามารถทำตามข้อห้ามและข้อปฏิบัติ  และควบคุมตนเองจากความสุขทางประสาทสัมผัส  มิฉะนั้น  เป็นไปไม่ได้ที่จะมีความแน่วแน่มั่นคงในคริชณะจิตสำนึก  ตัวอย่างที่ดีที่สุด  ณ  ที่นี้คือเต่า  ไม่ว่าในขณะใดเต่าสามารถหดประสาทสัมผัสของตนเองให้เข้ามาอยู่ภายในกระดอง  และยืดออกมาใหม่เมื่อต้องการใช้งาน  ทำนองเดียวกัน  ประสาทสัมผัสของบุคคลในคริชณะจิตสำนึกใช้เฉพาะในจุดมุ่งหมายเพื่อรับใช้องค์ภควานเท่านั้น  มิฉะนั้น  จะดึงกลับมา  อารจุนะทรงได้รับคำสั่งสอนณ  ที่นี้  ให้ใช้ประสาทสัมผัสของพระองค์เพื่อรับใช้องค์ภควาน  แทนที่จะใช้เพื่อความพึงพอใจของตนเอง  การรักษาประสาทสัมผัสไว้เพื่อรับใช้องค์ภควานอยู่เสมอ  คือตัวอย่างเปรียบเทียบกับเต่าที่สามารถรักษาประสาทสัมผัสของตนเองไว้ให้อยู่ภายในได้