นอกจากเราสถิตในระดับทิพย์  มิฉะนั้น  เป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดแสวงหาความสุขทางประสาทสัมผัส  วิธีการควบคุมความสุขทางประสาทสัมผัสด้วยกฎเกณฑ์เหมือนกับการจำกัดอาหารบางชนิดสำหรับผู้ป่วย  อย่างไรก็ดี  คนป่วยไม่ชอบทั้งการควบคุมและการสูญเสียรสอาหาร  ในทำนองเดียวกันการจำกัดประสาทสัมผัสด้วยวิธีปฏิบัติธรรมเช่น  อัชทางกะ-โยกะฺ  ในเรื่องของ  ยะมะ,  นิยะมะ,  อาสะนะ,  พราณายามะ,  พรัทยาฮาระ,  ดฺาระณา,  ดฺยานะฺ,  ฯลฯ  แนะนำไว้สำหรับผู้ด้อยปัญญาที่ไม่รู้อะไรดีไปกว่านี้  แต่สำหรับผู้ที่ได้รับรสแห่งความสง่างามของบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้าชรีคริชณะ  ในขณะที่เจริญก้าวหน้าในคริชณะจิตสำนึก  จะไม่มีรสสำหรับสิ่งของวัตถุที่ตายซากอีกต่อไป  ฉะนั้น  ข้อจำกัดมีไว้สำหรับนวกะผู้ด้อยปัญญาเพื่อให้ชีวิตก้าวหน้าในวิถีทิพย์  แต่การจำกัดเช่นนี้จะเป็นผลดีจนกระทั่งเราได้รับรสอันแท้จริงในคริชณะจิตสำนึก  เมื่อมี  คริชณะจิตสำนึกอย่างแท้จริง  เราจะสูญเสียรสชาติในสิ่งที่ตายซากไปโดยปริยาย