อารจุนะทรงไม่ทราบว่าควรจะรบและเสี่ยงในการเบียดเบียนผู้อื่นโดยไม่จำเป็นหรือไม่  ถึงแม้การทำศึกสงครามจะเป็นหน้าที่ของกษัตริย์  หรือควรจะหลีกเลี่ยงการรบและไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยการภิกขาจาร  หากไม่ได้รับชัยชนะการภิกขาจารก็เป็นหนทางเดียวที่จะประทังชีวิตอยู่  และชัยชนะก็มิใช่เป็นสิ่งแน่นอนเพราะฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดอาจมีชัยได้  แม้ชัยชนะกำลังรออยู่  (การกระทำเช่นนี้สมเหตุผล)  หากเหล่าโอรสของดฺริทะราชทระตายในสนามรบก็เป็นการยากลำบากมากที่จะมีชีวิตอยู่โดยปราศจากพวกเขา  สถานการณ์เช่นนี้เปรียบเสมือนกับการพ่ายแพ้อีกอย่างหนึ่ง  อารจุนะทรงพิจารณาอย่างรอบคอบ  เช่นนี้พิสูจน์ให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่เพียงเป็นสาวกผู้ยิ่งใหญ่ขององค์ภควานเท่านั้น  แต่ยังมีความรู้แจ้งอย่างสูง  ทรงสามารถควบคุมจิตใจและประสาทสัมผัสของตนเองได้อย่างสมบูรณ์  ความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ด้วยการภิกขาจาร  แม้กำเนิดในตระกูลกษัตริย์เป็นข้อบ่งชี้อีกอย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่าอารจุนะทรงไม่ยึดติดและเป็นผู้มีคุณธรรมอย่างแท้จริง  ด้วยคุณสมบัติเหล่านี้บวกกับความศรัทธาที่มีต่อคำดำรัสของชรีคริชณะ  (พระอาจารย์ทิพย์)  จึงสรุปได้ว่าอารจุนะทรงมีความเหมาะสมเพื่อการหลุดพ้น  นอกจากเราสามารถควบคุมประสาทสัมผัสได้ทั้งหมดมิฉะนั้น  จะไม่มีโอกาสเจริญขึ้นมาสู่ระดับแห่งความรู้  หากไม่มีความรู้และการอุทิศตนเสียสละ  เราจะไม่มีโอกาสได้รับความหลุดพ้น  อารจุนะทรงมีคุณสมบัติทั้งหมดเหล่านี้ซึ่งสำคัญกว่าคุณสมบัติอันยิ่งใหญ่ในความสัมพันธ์ทางวัตถุ