ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สอง

บทสรุป ภควัต-คีตา

โศลก 67

อินดริยาณาม ฮิ ชะระทาม
ยัน มะโน ´นุวิดีฺยะเทฺ

ทัด อัสยะ ฮะระทิ พระกยาม
วายุร นาวัม อิวามบฺะสิฺ

อินดริยาณามฺ  -  ของประสาทสัมผัส, ฮิฺ  -  แน่นอน, ชะระทามฺ  -  ขณะที่ท่องไป, ยัทฺ  -  กับสิ่งที่, มะนะฮฺ  -  จิตใจ, อนุวิดียะเทฺ  -  ปฏิบัติอยู่เป็นประจำ, ทัทฺ  -  นั้น, อัสยะฺ  -  ของเขา, ฮะระทิฺ  -  นำไป, พระกยามฺ  -  ปัญญา, วายุฮฺ  -  ลม, นาวัมฺ  -  เรือ, อิวะฺ  -  เหมือน, อัมบฺะสิฺ  -  บนน้ำ

คำแปลฺ

เสมือนดั่งเรือในกระแสน้ำที่ถูกลมพายุพัดพาไป  แม้ประสาทสัมผัสเพียงส่วนเดียวที่เตลิดเปิดเปิงไปตามกระแสแห่งจิตใจ  สามารถนำพาปัญญาของผู้นั้นให้ล่องลอยไปได้

คำอธิบายฺ

หากประสาทสัมผัสทั้งหมดมิได้ปฏิบัติรับใช้องค์ภควาน  แม้ประสาทสัมผัสเพียงส่วนเดียวที่ปฏิบัติเพื่อสนองประสาทสัมผัสก็สามารถหันเหสาวกจากวิถีทางเพื่อความเจริญในวิถีทิพย์ได้  ดังที่ได้กล่าวไว้แล้วในชีวิตของ  มะฮาราจะ  อัมบะรีชะ  ประสาทสัมผัสทั้งหมดจะต้องใช้ปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึกเท่านั้น  เพราะนี่คือเทคนิคที่ถูกต้องในการควบคุมจิตใจ