ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สอง

บทสรุป ภควัต-คีตา

โศลก 8

นะ ฮิ พระพัชยามิ มะมาพะนุดยาด
ยัช โชฺคัม อุชโชฺชะณัม อินดริยาณามฺ

อวาพยะ บํูมาพ อสะพัทนัม ริดดัม
ราจยัม สุราณาม อพิ ชาดิพัทยัมฺ

นะฺ  -  ไม่, ฮิฺ  -  แน่นอน, พระพัชยามิฺ  -  ข้าพเจ้าเห็น, มะมะฺ  -  ของข้าพเจ้า, อพะนุดยาทฺ  -  สามารถขจัดออก, ยัทฺ  -  สิ่งซึ่ง, โชคัมฺ  -  ความเศร้าโศก, อุชโชฺชะณัมฺ  -  แห้งผาก, อินดริ ยาณามฺ  -  ของประสาทสัมผัส, อวาพยะฺ  -  บรรลุถึง, บํูโมฺ  -  บนโลก, อสะพัทนัมฺ  -  โดยไม่มีคู่แข่ง, ริดดัมฺ  -  มั่งคั่ง, ราจยัมฺ  -  อาณาจักร, สุราณามฺ  -  ของเหล่าเทวดา, อพิฺ  -  ถึงแม้, ชะฺ  -  เช่นกัน, อาดิพัทยัมฺ  -  ยิ่งใหญ่ที่สุด

คำแปลฺ

ข้าพเจ้าไม่สามารถหาวิธีขจัดความทุกข์ที่ทำให้ประสาทสัมผัสเหือดแห้งลงได้ถึงแม้ได้รับชัยชนะทั้งทรัพย์สมบัติและอาณาจักรที่ไร้คู่แข่งบนโลกนี้  พร้อมทั้งอำนาจสูงสุดเยี่ยงเทวดาบนสวรรค์  ก็จะไม่สามารถขจัดปัดเป่ามันออกไปได้

คำอธิบายฺ

ถึงแม้ว่าอารจุนะทรงยกข้ออ้างมากมาย  ตามหลักความรู้ทางศาสนาและหลักศีลธรรม  แต่ดูเหมือนว่าไม่สามารถแก้ปัญหาที่แท้จริงได้  หากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากพระอาจารย์ทิพย์องค์ชรีคริชณะ  อารจุนะทรงสามารถเข้าใจว่าสิ่งที่สมมุติว่าเป็นความรู้ที่มีอยู่นั้นใช้ไม่ได้ในการที่จะขจัดปัดเป่าปัญหาที่ทำให้พระวรกายของพระองค์แห้งผากลง  และเป็นไปไม่ได้ที่อารจุนะจะทรงสามารถแก้ปัญหาความสับสันวุ่นวายนี้ได้โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากพระอาจารย์ทิพย์เช่นคริชณะ  ความรู้ทางโลก  ความเป็นผู้คงแก่เรียน  และตำแหน่งสูง  ๆ  ฯลฯ  ทั้งหมดเหล่านี้ใช้ไม่ได้ในการนำมาแก้ปัญหาชีวิต  พระอาจารย์ทิพย์เช่นคริชณะเท่านั้นที่ทรงสามารถให้ความช่วยเหลือเราได้  ฉะนั้น  ข้อสรุปคือพระอาจารย์ทิพย์ผู้มีคริชณะจิตสำนึกร้อยเปอร์เซ็นต์  เป็นพระอาจารย์ทิพย์ที่เชื่อถือได้เพราะท่านสามารถแก้ปัญหาชีวิตได้  องค์เชธันญะตรัสว่าผู้ที่มีความรู้จริงในศาสตร์แห่งคริชณะจิตสำนึกจึงจะเป็นพระอาจารย์ทิพย์ที่แท้จริง  ไม่ว่าสถานภาพทางสังคมของท่านจะเป็นเช่นไร

คิบา วิพระ, คิบา นยาสี, ชูดระ เคเน นะยะฺ
เย คริชณะ-ทัททวะ-เวททา, เส ′กุรุ´ ฮะยะฺ

“มันไม่สำคัญที่บุคคลเป็น  วิพระฺ  (ผู้มีความรู้มากในปรัชญาพระเวท)  ผู้เกิดในตระกูลต่ำ  หรือเป็นผู้ใช้ชีวิตสละโลกวัตถุ  หากผู้ใดมีความรู้จริงในศาสตร์แห่งคริชณะจิตสำนึกผู้นั้นสมบูรณ์และเป็นพระอาจารย์ทิพย์ที่เชื่อถือได้”  (เชธันญะ-ชะริทามริทะ,  มัดฺยะฺ8.128)  ดังนั้น  หากไม่มีความรู้จริงในศาสตร์แห่งคริชณะจิตสำนึก  ไม่มีผู้ใดสามารถเป็นพระอาจารย์ทิพย์ที่เชื่อถือได้  ได้กล่าวไว้ในวรรณกรรมพระเวทอีกเช่นกันว่า

ชัท-คารมะ-นิพุโณ วิโพร
มันทระ-ทันทระ-วิชาระดะฮฺ

อไวชณะโว กุรุร นะ สยาด
ไวชณะวะฮ ชวะ-พะโช กุรุฮฺ

“บระฮมะณะฺ  ผู้คงแก่เรียนมีความชำนาญในสาขาวิชาของพระเวททั้งหมด  ยังไม่เหมาะสมที่จะมาเป็นพระอาจารย์ทิพย์  หากมิได้เป็นไวชณะวะหรือผู้มีความชำนาญในศาสตร์แห่งคริชณะจิตสำนึก  แต่ผู้ที่เกิดในตระกูลต่ำสามารถมาเป็นพระอาจารย์ทิพย์ที่เชื่อถือได้  หากว่าผู้นั้นเป็นไวชณะวะหรือมีคริชณะจิตสำนึก”  (พัดมะ  พุราณะฺ)

ปัญหาชีวิตทางวัตถุ  เช่น  การเกิด  การแก่  การเจ็บ  และการตาย  แก้ไขไม่ได้ด้วยการสะสมทรัพย์สมบัติและพัฒนาเศรษฐกิจ  มีส่วนต่าง  ๆ  มากมายในโลกที่รัฐมีสิ่งอำนวยความสะดวกแด่ชีวิตอย่างสมบูรณ์  เต็มไปด้วยความมั่งคั่งและเศรษฐกิจที่ดีแต่ปัญหาทางวัตถุก็ยังปรากฏอยู่  พวกเขาเสาะแสวงหาสันติภาพด้วยวิธีต่าง  ๆ  แต่จะได้รับความสุขอย่างแท้จริงก็ด้วยการมาปรึกษากับคริชณะหรือ  ภควัต-คีตาฺ  และ  ชรีมัด-  บฺากะวะธัมฺ  เท่านั้น  ซึ่งประกอบกันเป็นศาสตร์แห่งคริชณะ  โดยผ่านทางผู้แทนที่เชื่อถือได้ของคริชณะ  หรือบุคคลในคริชณะจิตสำนึก

หากการพัฒนาเศรษฐกิจและความสะดวกสบายทางวัตถุสามารถขจัดความเศร้าโศกเสียใจของเราจากความมึนเมาทางครอบครัว  สังคม  ชาติ  และระดับนานาชาติได้  อารจุนะคงไม่ตรัสว่า  แม้แต่ราชอาณาจักรในโลกที่ไร้ศัตรูคู่แข่ง  หรืออำนาจสูงสุดเยี่ยงเหล่าเทวดาบนสรวงสวรรค์ยังไม่สามารถขจัดความเศร้าโศกของพระองค์ได้  ฉะนั้นอารจุนะจึงทรงแสวงหาที่พึ่งในคริชณะจิตสำนึก  และนี่คือวิถีทางที่ถูกต้องเพื่อสันติภาพและความสามัคคี  การพัฒนาเศรษฐกิจหรืออำนาจความยิ่งใหญ่ในโลกอาจจบสิ้นลงในวินาทีใดก็ได้  จากกลียุคแห่งธรรมชาติวัตถุ  แม้วิวัฒนาการที่จะไปอยู่ในดาวเคราะห์ที่สูงกว่า  ดังที่มนุษย์พยายามขึ้นไปบนดวงจันทร์  สิ่งนี้อาจจบสิ้นลงในวินาทีใดก็ได้  ภควัต-  คีตาฺ  ยืนยันไว้ดังนี้  คชีเณ  พุณเย  มารทยะ-โลคัม  วิชันทิฺ  “เมื่อผลบุญหมดสิ้น  เราจะตกต่่ำลงมาจากจุดสูงสุดแห่งความสุขมาสู่สภาพชีวิตที่ต่ำสุด”  มีนักการเมืองมากมายในโลกที่ตกต่ำลงมาในทำนองนี้  การตกต่ำลงมาเช่นนี้เป็นอีกเหตุหนึ่งที่เพิ่มความเศร้าโศกให้มากยิ่งขึ้นเท่านั้น

ฉะนั้น  หากเราต้องการขจัดความเศร้าโศกให้หมดสิ้นไปอย่างถาวร  เราต้องยอมรับเอาคริชณะเป็นที่พึ่ง  ดังเช่นอารจุนะทรงปรารถนาจะทำ  ดังนั้น  อารจุนะจึงทรงตรัสถามคริชณะให้ทรงช่วยแก้ปัญหาอย่างถอนรากถอนโคน  และนี่คือวิธีแห่งคริชณะจิตสำนึก