ปรัชญาละโมบที่ว่า  “จงทำงานให้หนักและหาความสุขด้วยการสนองประสาทสัมผัส”  องค์ภควานทรงตำหนิไว้  ณ  ที่นี้  ดังนั้น  สำหรับพวกที่ต้องการหาความสุขในโลกวัตถุนี้  วงจรแห่งการปฎิบัติ  ยะกยะฺ  ที่กล่าวไว้ข้างต้นเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง  ผู้ที่ไม่ปฎิบัติตามกฎเกณฑ์นี้มีชีวิตอยู่ด้วยความเสี่ยงสูง  และจะถูกลงโทษมากยิ่งขึ้นตามกฎแห่งธรรมชาติ  ชีวิตมนุษย์มีไว้เพื่อความรู้แจ้งแห่งตนโดยเฉพาะจากหนึ่งในสามวิธีคือ  คารมะ-โยกะ,  กยานะ-โยกะ.ฺ  หรือ  บฺัคธิ-โยกะฺ  ไม่จำเป็นสำหรับนักทิพย์นิยมผู้อยู่เหนือความดีและความชั่วต้องปฎิบัติตาม  ยะกยะฺ  ที่กำหนดไว้อย่างเคร่งครัด  แต่สำหรับพวกที่ทำไปเพื่อสนองประสาทสัมผัสของตนเองจำเป็นต้องปฎิบัติ  ยะกยะฺ  ตามวงจรที่กล่าวไว้เพื่อความบริสุทธิ์ซึ่งมีกิจกรรมต่าง  ๆ  นานา  ผู้ที่ไม่มีคริชณะจิตสำนึกแน่นอนว่าปฎิบัติตนอยู่ในประสาทสัมผัสจิตสำนึก  ฉะนั้น  จึงมีความจำเป็นต้องทำงานที่เป็นกุศล  ระบบ  ยะกยะฺ  ได้วางแผนไว้เพื่อให้บุคคลผู้มีประสาทสัมผัสจิตสำนึกอาจสามารถทำให้ประสาทสัมผัสของตนพึงพอใจได้โดยไม่ต้องถูกพันธนาการอยู่ในผลกรรมจากการสนองประสาทสัมผัส  ความเจริญรุ่งเรืองของโลกมิได้ขึ้นอยู่ที่ความพยายามของเรา  แต่ขึ้นอยู่กับการบริหารขององค์ภควานที่ทรงอยู่เบื้องหลังซึ่งมอบหมายให้มวลเทวดาเป็นผู้ปฏิบัติโดยตรง  ดังนั้น  ยะกยะฺ  จึงมีเป้าหมายไปที่เทวดาโดยเฉพาะดังที่ได้กล่าวไว้ในคัมภีร์พระเวทซึ่งเป็นทางอ้อมในการปฎิบัติคริชณะจิตสำนึก  เพราะว่าเมื่อเราประสบผลสำเร็จในการปฎิบัติ  ยะกยะฺ  แล้ว  เราต้องมาเป็นผู้มีคริชณะจิตสำนึกอย่างแน่นอน  หากหลังจากปฎิบัติ  ยะกยะฺ  แล้วเราไม่มีคริชณะจิตสำนึก  ถือว่าหลักธรรมนี้เป็นเพียงแค่หลักศีลธรรมเท่านั้น  ดังนั้น  เราไม่ควรจำกัดความเจริญก้าวหน้าให้มาถึงแค่ระดับศีลธรรมเท่านั้น  แต่ควรข้ามพ้นไปให้บรรลุถึงคริชณะจิตสำนึก