ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สาม

คารมะ-โยกะ

โศลก 17

ยัส ทุ อาทมะ-ระทิร เอวะ สยาด
อาทมะ-ทริพทัช ชะ มานะวะฮฺ

อาทมะนิ เอวะ ชะ สันทุชทัส
ทัสยะ คารยัม นะ วิดยะเทฺ

ยะฮฺ  -  ผู้ซึ่ง, ทฺุ  -  แต่, อาทมะ-ระทิฮฺ  -  มีความสุขอยู่ในตัว, เอวะฺ  -  แน่นอน, สยาทฺ  -  ยังคง, อาทมะ-ทริพทะฮฺ  -  ส่องแสงในตัว, ชะฺ  -  และ, มานะวะฮฺ  -  มนุษย์, อาทมะนิฺ  -  ในตัวเขา, เอวะฺ  -  เท่านั้น, ชะฺ  -  และ, สันทุชทะฮฺ  -  เพียงพออย่างบริบูรณ์, ทัสยะฺ  -  เขา, คารยัมฺ  -  หน้าที่, นะฺ  -  ไม่, วิดยะเทฺ  -  เป็นอยู่

คำแปลฺ

สำหรับผู้ที่มีความสุขอยู่ในตัวเอง  ผู้ซึ่งชีวิตมนุษย์ของเขาเป็นไปเพื่อความรู้แจ้งแห่งตน  เป็นผู้ที่มีความพึงพอใจในตนเองเท่านั้น  มีความพอเพียงอย่างบริบูรณ์สำหรับบุคคลเช่นนี้ไม่มีหน้าที่การงานใด  ๆ

คำอธิบายฺ

ผู้ที่มีคริชณะจิตสำนึกอย่างสมบูรณ์และมีความพึงพอใจอย่างบริบูรณ์ในการปฎิบัติคริชณะจิตสำนึกจะไม่มีหน้าที่การงานอื่นใดที่ต้องทำ  เพราะว่าอยู่ในคริชณะจิตสำนึก  ความไม่บริสุทธิ์ทั้งหมดภายในตัวเขาได้ถูกชะล้างให้สะอาดโดยฉับพลัน  เทียบเท่ากับผลของการปฎิบัติ  ยะกยะฺ  หลาย  ๆ  พันครั้ง  จากการทำให้จิตสำนึกบริสุทธิ์เช่นนี้จะมีความมั่นใจอย่างแน่วแน่เกี่ยวกับสถานภาพนิรันดรในความสัมพันธ์กับองค์ภควาน  หน้าที่ของเขาจึงมีความสว่างไสวในตัวเองอันเนื่องมาจากพระกรุณาธิคุณขององค์ภควาน  ดังนั้น  เขาจะไม่มีพันธกรณีใดๆ  เกี่ยวกับคำสั่งสอนในคัมภีร์พระเวท  บุคคลผู้มีคริชณะจิตสำนึกเช่นนี้จะไม่สนใจกิจกรรมทางวัตถุและจะไม่ใฝ่หาความสุขทางวัตถุเช่น  สุรา  นารี  และสิ่งที่ทำให้ลุ่มหลงในลักษณะเดียวกันนี้