เมื่อสิ่งมีชีวิตมาสัมผัสกับการสร้างทางวัตถุ  ความรักนิรันดรที่มีต่อคริชณะกลายมาเป็นราคะอันเนื่องมาจากการที่มาคบหาสมาคมกับระดับของตัณหา  หรืออีกนัยหนึ่ง  ความรู้สึกรักองค์ภควานได้เปลี่ยนแปลงกลายมาเป็นราคะ  เฉกเช่นนมเมื่อมาสัมผัสกับมะขามเปรี้ยวจะกลายมาเป็นนมเปรี้ยวหรือโยเกิร์ต  หลังจากราคะไม่สมดังใจปราถนาจะกลายมาเป็นความโกรธ  จากนั้นความโกรธจะเปลี่ยนมาเป็นความหลง  และความหลงทำให้การเป็นอยู่ทางวัตถุดำเนินต่อไป  ฉะนั้น  ราคะจึงเป็นศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของสิ่งมีชีวิต  ราคะเท่านั้นที่ล่อใจให้สิ่งมีชีวิตผู้บริสุทธิ์ยังคงวนเวียนอยู่ในโลกวัตถุ  ความโกรธคือปรากฏการณ์ของระดับอวิชชา  ระดับเหล่านี้ปรากฏตัวเองออกมาในรูปของความโกรธและอาการอื่น  ๆ  ในลักษณะเดียวกันนี้  ฉะนั้น  หากว่าระดับตัณหาแทนที่จะตกต่ำไปอยู่ในระดับอวิชชา  แต่ควรจะพัฒนาให้สูงขึ้นมาสู่ระดับความดี  ด้วยการใช้ชีวิตและปฏิบัติตนตามวิถีทิพย์ที่กำหนดไว้  เราจะสามารถอยู่รอดปลอดภัยจากการตกลงต่ำอันเนื่องมาจากความโกรธ

องค์ภควานทรงแบ่งภาคมากมายเพื่อความสุขเกษมสำราญทิพย์อันหาที่สุดมิได้ของพระองค์  สิ่งมีชีวิตเป็นละอองอณูของความสุขเกษมสำราญทิพย์นี้  มีส่วนของเสรีภาพเช่นกัน  แต่เมื่อเสรีภาพถูกใช้ไปในทางที่ผิด  เมื่อนิสัยชอบรับใช้กลายมาเป็นนิสัยชอบหาความสุขทางประสาทสัมผัสเราจึงมาอยู่ภายใต้อำนาจของราคะ  การสร้างวัตถุนี้องค์ภควานทรงเป็นผู้สร้างเพื่อเปิดโอกาสให้พันธวิญญาณสนองนิสัยแห่งราคะนี้  และเมื่อกิจกรรมแห่งราคะอันแสนจะยาวนานนี้ทำให้จนปัญญาโดยสิ้นเชิงแล้ว  สิ่งมีชีวิตจึงเริ่มถามถึงสถานภาพอันแท้จริงของตนเอง

คำถามเช่นนี้คือจุดเริ่มต้นของ  เวดานธะ-สูทระฺ  ซึ่งได้กล่าวไว้ว่า  อทฺาโท  บระฮมะ  จิกยาสาฺ  เราควรถามถึงองค์ภควาน  และคำว่าองค์ภควานได้ให้คำนิยามไว้ใน  ชรีมัด-บฺากะวะธัมฺ  ว่า  จันมาดิ  อัสยะ  ยะโท  นวะยาด  อิทะระทัช  ชะฺ  หรือ  “แหล่งกำเนิดของทุกสิ่งทุกอย่างคือ  บระฮมันฺ  สูงสุด”  ฉะนั้น  จุดเริ่มต้นของราคะก็อยู่ในองค์ภควานเช่นเดียวกัน  หากราคะเปลี่ยนมาเป็นความรักต่อองค์ภควาน  หรือเปลี่ยนมาเป็นคริชณะจิตสำนึก  อีกนัยหนึ่งคือปรารถนาทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อคริชณะ  ตรงนี้ทั้งราคะและความโกรธสามารถเปลี่ยนมาเป็นทิพย์ได้  หนุมานผู้รับใช้ที่ยิ่งใหญ่ของพระรามแสดงความโกรธด้วยการเผาเมืองทองของราวะณะ  (ทศกัณฑ์)  การกระทำเช่นนี้ทำให้หนุมานกลายมาเป็นสาวกผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดของพระราม  ใน  ภควัต-คีตาฺ  ก็เช่นเดียวกันองค์ภควานทรงแนะนำให้อารจุนะใช้ความโกรธกับศัตรูเพื่อให้พระองค์ทรงพอพระทัย  ฉะนั้น  ทั้งราคะและความโกรธเมื่อนำมาใช้ในคริชณะจิตสำนึกจะกลายมาเป็นเพื่อนแทนที่จะเป็นศัตรู