ไม่ใช่ร่างกายแต่เป็นธรรมชาติของดวงวิญญาณที่มีความกระตือรือร้นอยู่เสมอหากดวงวิญญาณไม่อยู่ภายในร่างกาย  ร่างกายก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวได้ร่างกายเป็นเพียงพาหนะที่ไร้ชีวิตจำต้องให้ดวงวิญญาณเป็นผู้สั่งงาน  ดวงวิญญาณเป็นผู้ที่มีความตื่นตัวอยู่เสมอไม่สามารถหยุดนิ่งได้แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว  เมื่อเป็นเช่นนี้ดวงวิญญาณควรปฎิบัติงานที่ดีในคริชณะจิตสำนึก  มิฉะนั้นดวงวิญญาณจะไปปฎิบัติในอาชีพการงานที่พลังงานแห่งความหลงเป็นผู้บงการ  การไปสัมผัสกับพลังงานวัตถุ  ดวงวิญญาณจะได้รับระดับแห่งวัตถุเข้ามา  และการจะทำให้ดวงวิญญาณบริสุทธิ์ขึ้นจากความผูกพันเช่นนี้  มีความจำเป็นที่จะต้องปฎิบัติหน้าที่ที่ได้กำหนดไว้ใน  ชาสทระฺ  หากดวงวิญญาณปฎิบัติหน้าที่ตามธรรมชาติของตนในคริชณะจิตสำนึก  อะไรก็แล้วแต่ที่สามารถทำได้จะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับตนเอง  ชรีมัด-บฺากะวะธัมฺ  (1.5.17)  ยืนยันไว้ดังนี้

“หากผู้ใดเริ่มรับเอาคริชณะจิตสำนึกมาปฎิบัติ  ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ปฎิบัติตามหน้าที่ที่กำหนดไว้ในชาสทระฺ  หรือไม่ปฎิบัติการอุทิศตนเสียสละรับใช้อย่างถูกต้อง  และแม้ว่าเขาอาจจะตกลงต่ำกว่ามาตรฐาน  เช่นนี้จะไม่สูญเสียและไม่มีความชั่วร้ายสำหรับเขาแต่ถ้าหากว่าเขาปฎิบัติตามคำสั่งสอนของ  ชาสทระฺ  ทั้งหมดเพื่อความบริสุทธิ์  แล้วไม่มีคริชณะจิตสำนึก  ตัวเขาจะได้รับประโยชน์อันใด”  ดังนั้น  วิธีการที่ทำให้บริสุทธิ์จึงมีความจำเป็นเพื่อที่จะมาถึงจุดแห่งคริชณะจิตสำนึกนี้  ฉะนั้น  สันนยาสะฺ  หรือวิธีการที่ทำให้บริสุทธิ์อื่นใด  ก็เพื่อที่จะช่วยให้เรามาถึงจุดมุ่งหมายสูงสุดคือมีคริชณะจิตสำนึก  ถ้าหากว่ามาไม่ถึงจุดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างถือว่าล้มเหลว