ดังที่ได้อธิบายก่อนหน้านี้ว่าเป็นการยากมากสำหรับผู้มีความเสน่หามากทางวัตถุที่จะเข้าใจธรรมชาติของบุคลิกภาพแห่งสัจธรรมสูงสุด  โดยทั่วไปผู้ยึดติดกับแนวคิดชีวิตทางร่างกายจะซึมซาบอยู่ในลัทธิวัตถุนิยม  เกือบเป็นไปไม่ได้สำหรับคนพวกนี้ที่จะเข้าใจว่าองค์ภควานทรงเป็นบุคคลได้อย่างไร  นักวัตถุนิยมเช่นนี้ไม่สามารถแม้แต่จะจินตนาการว่ามีร่างทิพย์ที่ไม่มีวันเสื่อมสลาย  เต็มไปด้วยความรู้  และมีความปลื้มปิติสุขชั่วกัลปวสาน  ในแนวคิดทางวัตถุ  ร่างกายเสื่อมสลาย  เต็มไปด้วยอวิชชาและความทุกข์  ฉะนั้น  ผู้คนโดยทั่วไปจะรักษาแนวคิดเช่นเดียวกับร่างกายนี้อยู่ภายในใจเมื่อได้รับข้อมูลเกี่ยวกับรูปลักษณ์ส่วนพระองค์ขององค์ภควาน  สำหรับนักวัตถุนิยมประเภทนี้  ปรากฏการณ์ทางวัตถุที่ยิ่งใหญ่มโหฬารคือสิ่งสูงสุด  ดังนั้น  จึงพิจารณาว่าองค์ภควานไร้รูปลักษณ์  และเนื่องจากซึมซาบอยู่ในวัตถุมาก  แนวคิดว่าจะมีบุคลิกภาพหลังหลุดพ้นจากโลกวัตถุแล้วทำให้เกิดความกลัว  เมื่อได้รับข้อมูลว่าชีวิตทิพย์ยังเป็นปัจเจกบุคคลและมีบุคลิกภาพเช่นเดียวกัน  รู้สึกกลัวที่จะมาเป็นบุคคลอีกครั้งหนึ่ง  ดังนั้นโดยธรรมชาติพวกเขาชอบกลืนหายเข้าไปในความว่างเปล่าที่ไร้รูปลักษณ์มากกว่าโดยเปรียบเทียบสิ่งมีชีวิตเหมือนกับฟองน้ำในมหาสมุทรที่กลืนหายเข้าไปในมหาสมุทรนี่คือความสมบูรณ์สูงสุดแห่งชีวิตทิพย์ที่บรรลุโดยไร้ปัจเจกบุคลิกภาพ  เช่นนี้  เป็นระดับชีวิตที่น่ากลัวแบบหนึ่ง  ซึ่งขาดความรู้อย่างสมบูรณ์แห่งชีวิตทิพย์  นอกจากนั้นยังมีหลายคนที่ไม่สามารถเข้าใจชีวิตทิพย์ได้เลย  พวกนี้รู้สึกอึดอัดจากหลายทฤษฎีและข้อขัดแย้งต่าง  ๆ  นานาในการคาดคะเนทางปรัชญา  ในที่สุดก็รู้สึกเบื่อหน่าย  โมโห  และสรุปอย่างโง่  ๆ  ว่าไม่มีแหล่งกำเนิดสูงสุด  ทุกสิ่งทุกอย่างว่างเปล่า  บุคคลเช่นนี้อยู่ในสภาวะชีวิตที่ป่วยเป็นโรค  บางคนยึดติดทางวัตถุมาก  ดังนั้น  จึงไม่ได้ให้ความสนใจกับชีวิตทิพย์  บางคนต้องการกลืนหายเข้าไปในแหล่งกำเนิดทิพย์สูงสุด  และบางคนไม่เชื่อในทุกสิ่งทุกอย่าง  ด้วยความหมดหวังจึงโมโหต่อการคาดคะเนในวิถีทิพย์ทั้งหมด  คนกลุ่มสุดท้ายจะไปพึ่งยาเสพติดบางชนิด  และบางครั้งเกิดภาพหลอนแต่กลับคิดว่าเป็นจักษุทิพย์  เราต้องขจัดการยึดติดในโลกวัตถุทั้งสามระดับ  คือ  ละเลยต่อชีวิตทิพย์กลัวต่อปัจเจกบุคลิกภาพทิพย์  และแนวคิดในความว่างเปล่าที่เกิดขึ้นจากความผิดหวังในชีวิต  การที่จะได้รับอิสรภาพจากสามระดับของแนวคิดชีวิตทางวัตถุ  เราต้องยึดองค์ภควานเป็นที่พึ่งโดยสมบูรณ์ด้วยการนำทางของพระอาจารย์ทิพย์ผู้เชื่อถือได้  และปฏิบัติตามระเบียบวินัยและหลักธรรมแห่งชีวิตอุทิศตนเสียสละ  ระดับสุดท้ายของชีวิตอุทิศตนเสียสละเรียกว่า  บฺาวะฺ  หรือความรักทิพย์ต่อองค์ภควาน

บฺัคธิ-ระสัมริทะ-สินดํฺุ  (1.4.15-16)  ศาสตร์แห่งกาอุทิศตนเสียสละรับใช้กล่าวว่า

“ในตอนต้นเราต้องมีความปรารถนาพื้นฐานเพื่อความรู้แจ้งแห่งตนจึงจะนำเรามาถึงจุดที่จะพยายามคบหาสมาคมกับบุคคลผู้มีความเจริญในวิถีทิพย์  ระดับต่อไปเราจะต้องอุปสมบทโดยพระอาจารย์ทิพย์ผู้เจริญแล้ว  และภายใต้คำสั่งสอนของท่าน  สาวกนวกะจึงเริ่มปฏิบัติตามขบวนการอุทิศตนเสียสละรับใช้  ด้วยการปฏิบัติการอุทิศตนเสียสละรับใช้ภายใต้คำแนะนำของพระอาจารย์ทิพย์  ทำให้เราเป็นอิสระจากการยึดติดทางวัตถุทั้งมวล  บรรลุถึงความมั่นคงในการรู้แจ้งแห่งตน  และได้รับรสแห่งการสดับฟังเกี่ยวกับองค์ภควานผู้สมบูรณ์ชรีคริชณะ  รสนี้จะนำเราก้าวต่อไปถึงความยึดมั่นในคริชณะจิตสำนึก  ซึ่งจะเจริญงอกงามจนถึง  บฺาวะฺ  หรือระดับพื้นฐานของความรักทิพย์แห่งองค์ภควาน  ความรักที่แท้จริงต่อองค์ภควานเรียกว่า  เพรมะฺ  ซึ่งเป็นระดับสมบูรณ์สูงสุดแห่งชีวิต”  ในระดับ  เพรมะฺ  จะมีการปฏิบัติรับใช้ด้วยความรักทิพย์ต่อองค์ภควานเสมอ  ดังนั้น  ด้วยขบวนการแห่งการอุทิศตนเสียสละรับใช้อย่างค่อยเป็นค่อยไป  ภายใต้คำแนะนำของพระอาจารย์ทิพย์ที่เชื่อถือได้  ทำให้เราสามารถบรรลุถึงระดับสูงสุดซึ่งมีอิสระจากการยึดติดทางวัตถุทั้งปวง  และเสรีภาพจากความกลัวปัจเจกบุคลิกภาพทิพย์ของตนเอง  รวมทั้งเสรีภาพจากความผิดหวังอันสืบเนื่องมาจากปรัชญาที่สูญเปล่า  ในที่สุดเราจะสามารถบรรลุถึงอาณาจักรแห่งองค์ภควาน