ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สี่

ความรู้ทิพย์

โศลก 22

ยัดริชชฺา-ลาบฺะ-สันทุชโท
ดวันดวาทีโท วิมาทสะระฮฺ

สะมะฮ สิดดฺาพ อสิดโดฺ ชะ
คริทวาพิ นะ นิบัดฺยะเทฺ

ยะดริชชฺาฺ  -  จากครรลองของตัวมันเอง, ลาบฺะฺ  -  กับผลกำไร, สันทุชทะฮฺ  -  พึงพอใจ, ดวัน ดวะฺ  -  สิ่งคู่, อทีทะฮฺ  -  ข้ามพ้น, วิมัทสะระฮฺ  -  ปราศจากความอิจฉาริษยา, สะมะฮฺ  -  มั่นคง, สิดโดฺฺ  -  ในความสำเร็จ, อสิดโดฺฺ  -  ความล้มเหลว, ชะฺ  -  เช่นกัน. คริทวาฺ  -  ทำ, อพิฺ  -  ถึงแม้ว่า, นะฺ  -  ไม่เคย, นิบัดฺยะเทฺ  -  มีผลกระทบ

คำแปลฺ

ผู้มีความพึงพอใจกับผลกำไรที่ได้มาตามครรลองของตัวมันเอง  ผู้เป็นอิสระจากสิ่งคู่และไม่อิจฉาริษยา  ผู้มีความมั่นคงทั้งในความสำเร็จและล้มเหลว  ถึงแม้ปฏิบัติงานแต่จะไม่มีวันถูกพันธนาการ

คำอธิบายฺ

บุคคลในคริชณะจิตสำนึกจะไม่พยายามมากแม้ในการดำรงรักษาร่างกายพึงพอใจกับผลกำไรที่ได้รับตามครรลองของตัวมันเอง  เขาไม่ขอหรือว่าขอยืม  แต่จะทำงานด้วยความซื่อสัตย์สุจริตตามกำลังความสามารถของตน  และมีความพึงพอใจกับสิ่งที่ตนได้รับจากการทำงานด้วยความซื่อสัตย์  ฉะนั้น  จึงเป็นอิสระในการหาเลี้ยงชีพ  เขาไม่ปล่อยให้สิ่งใดมากีดขวางการรับใช้ในคริชณะจิตสำนึก  อย่างไรก็ดี  สำหรับการรับใช้องค์ภควานเขาสามารถร่วมขบวนด้วยไม่ว่างานใด  ๆ  โดยไม่ให้สิ่งคู่ในโลกวัตถุมารบกวน  สิ่งคู่ในโลกวัตถุรู้สึกได้เช่น  ความร้อนและความเย็น  ความทุกข์และความสุข  บุคคลในคริชณะจิตสำนึกอยู่เหนือสิ่งคู่  เพราะไม่เคยลังเลที่จะปฏิบัติสิ่งใดก็ได้เพื่อความพึงพอพระทัยขององค์ชรีคริชณะ  ฉะนั้น  เขาจึงมีความมั่นคงทั้งในความสำเร็จและล้มเหลว  ลักษณะเหล่านี้ปรากฏให้เห็นเมื่อเรามีความรู้ทิพย์อย่างถ่องแท้