ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สี่

ความรู้ทิพย์

โศลก 27

สารวาณินดริยะ-คารมาณิ
พราณะ-คารมาณิ ชาพะเรฺ

อาทมะ-สัมยะมะ-โยกากโน
จุฮวะทิ กยานะ-ดีพิเทฺ

สารวาณิฺ  -  ของทั้งหมด, อินดริยะฺ  -  ประสาทสัมผัส, คารมาณิฺ  -  หน้าที่, พราณะ- คารมาณิฺ  -  หน้าที่ของลมหายใจแห่งชีวิต, ชะฺ  -  เช่นกัน, อพะเรฺ  -  คนอื่นๆ, อาทมะ-สัม ยะมะฺ  -  ของการควบคุมจิตใจ, โยกะฺ  -  วิธีการเชื่อม, อักโนฺ  -  ในไฟแห่ง, จุฮวะทิฺ  -  ถวาย, กยานะ-ดีพิเทฺ  -  เพราะแรงกระตุ้นเพื่อความรู้แจ้งแห่งตน

คำแปลฺ

คนอื่นผู้สนใจการบรรลุความรู้แจ้งแห่งตนด้วยการควบคุมจิตใจและประสาทสัมผัส  ถวายหน้าที่ของประสาทสัมผัสทั้งหมดและลมปราณแห่งชีวิต  เพื่อเป็นการบวงสรวงไปในไฟแห่งการควบคุมจิตใจ

คำอธิบายฺ

ระบบโยคะที่เริ่มโดย  พะทันจะลิ  ได้กล่าวไว้  ณ  ที่นี้  ใน  โยกะ-สูทระฺ  ของพะทันจะลิ  เรียกดวงวิญญาณว่า  พรัทยัก-อาทมาฺ  และ  พะราก-อาทมาฺ  ตราบใดที่ดวงวิญญาณยึดติดอยู่กับความสุขทางประสาทสัมผัส  เรียกว่า  พะราก-อาทมาฺ  แต่ในทันทีที่วิญญาณดวงเดียวกันนี้ไม่ยึดติดกับความสุขทางประสาทสัมผัสเรียกว่า  พรัทยัก-อาทมาฺ  ดวงวิญญาณอยู่ภายใต้อำนาจหน้าที่ของลมสิบชนิดที่ทำงานอยู่ภายในร่างกาย  สำเหนียกได้โดยผ่านทางระบบการหายใจ  ระบบโยคะ  พะทันจะลิสอนเราให้ควบคุมหน้าที่ของลมภายในร่างกาย  แบบใช้เทคนิคเพื่อในที่สุดหน้าที่ทั้งหมดของลมภายในจะเอื้ออำนวยให้ดวงวิญญาณบริสุทธิ์ขึ้นจากการยึดติดกับวัตถุ  ตามระบบโยคะนี้  พรัทยัก-อาทมาฺ  คือจุดมุ่งหมายสูงสุด  พรัทยัก-อาทมาฺ  นี้ถอนตัวจากกิจกรรมทางวัตถุ  การกระทบกันระหว่างอายตนะภายในและอายตนะภายนอกเช่น  หูกับการฟังจมูกกับกลิ่น  ลิ้นกับรส  มือกับสัมผัส  ทั้งหมดเป็นการปฏิบัติกิจกรรมนอกตัวเรา  เรียกว่าหน้าที่ของ  พราณะ-วายฺุ  ลม  อพานะ-วายฺุ  ลงข้างล่าง  วยานะ-วายฺุ  หดตัวและขยายตัว  สะมานะ-วายฺุ  ปรับสมดุล  อุดานะ-วายฺุ  ขึ้นข้างบน  และเมื่อได้รับแสงสว่างเราจะทำทั้งหมดนี้เพื่อค้นหาความรู้แจ้งแห่งตน