การบูชาทั้งหมดนี้อาจจัดอยู่ในประเภทต่าง  ๆ  กัน  มีบุคคลผู้บูชาสิ่งของของตนในรูปของการบริจาคทานต่าง  ๆ  ในประเทศอินเดีย  กลุ่มนักธุรกิจคนรวยหรือกลุ่มผู้มียศเป็นเจ้าจะเปิดสถาบันการกุศลต่าง  ๆ  เช่น  ดฺารมะ-ชาลา,  อันนะ-คเชทระ,  อทิทฺิ-  ชาลา,  อนา  ทฺาละยะฺ  และ  วิดยา-พีทฺะฺ  ในประเทศต่าง  ๆ  ก็เช่นเดียวกันมีโรงพยาบาลบ้านผู้สูงอายุ  และมูลนิธิการกุศลในทำนองนี้มากมายที่แจกจ่ายอาหาร  การศึกษาและรักษาโรคฟรีสำหรับคนจน  กิจกรรมการกุศลทั้งหมดนี้เรียกว่า  ดรัพยยะมะยะ-  ยะกยะฺ  มีบางคน  เพื่อความเจริญสูงขึ้นในชีวิต  หรือเพื่อส่งเสริมให้ไปสู่โลกที่สูงกว่าภายในจักรวาล  อาสาปฏิบัติสมถะมากมาย  เช่น  ชันดรายะณะฺ  และ  ชาทุรมาสยะฺ  วิธีการเหล่านี้มีเงื่อนไขคำอธิฐานที่เคร่งครัดในการใช้ชีวิตภายใต้กฎเกณฑ์ที่เข้มงวดกวดขัน  ตัวอย่างเช่น  ภายใต้คำปฏิญาณ  ชาทุรมาสยะฺ  ผู้อาสาจะไม่โกนหนวดเป็นเวลาสี่เดือนในหนึ่งปี  (กรกฎาคม  ถึง  ตุลาคม)  ไม่รับประทานอาหารบางชนิด  ไม่รับประทานวันละสองมื้อ  และไม่ออกไปจากบ้าน  การถวายบูชาความสะดวกสบายของชีวิตเช่นนี้เรียกว่า  ทะโพมะยะ-ยะกยะฺ  ยังมีบางคนปฏิบัติโยคะการเข้าฌานต่าง  ๆ  เช่น  ระบบ  พะทันจะลิฺ  (เพื่อกลืนเข้าไปในความเป็นอยู่แห่งสัจธรรม)  หรือ  ฮะทฺะ-โยกะฺ  หรือ  อัชทังกะ-โยกะฺ  (เพื่อความสมบูรณ์บางอย่างโดยเฉพาะ)  และบางคนเดินทางไปตามสถานที่ทางศักดิ์สิทธิ์ต่าง  ๆ  ของนักบุญ  การปฏิบัติทั้งหมดนี้เรียกว่า  โยกะ-ยะกยะฺถวายการบูชาเพื่อความสมบูรณ์บางประการในโลกวัตถุ  มีบางคนศึกษาวรรณกรรมพระเวทต่าง  ๆ  โดยเฉพาะ  เช่น  อุพะนิชัดฺ  และ  เวดานธะ-สูทระฺ  หรือปรัชญา  สางคยฺะฺทั้งหมดนี้เรียกว่า  สวาดฺยายะ-ยะกยะฺ  หรือปฏิบัติตนถวายบูชาด้วยการศึกษา  โยคีทั้งหมดนี้ปฏิบัติด้วยความศรัทธาในการถวายการบูชาต่างๆ  นานา  และค้นหาสภาวะชีวิตที่สูงกว่า  อย่างไรก็ดี  คริชณะจิตสำนึกแตกต่างจากสิ่งเหล่านี้  เพราะว่าเป็นการรับใช้องค์ภควานโดยตรงเราไม่สามารถบรรลุถึงคริชณะจิตสำนึกได้ด้วยการถวายบูชาวิธีหนึ่งวิธีใดดังที่ได้กล่าวมาข้างต้นนี้  แต่เราสามารถบรรลุได้โดยพระเมตตาธิคุณขององค์ภควานและสาวกผู้เชื่อถือได้ของพระองค์เท่านั้น  ดังนั้น  คริชณะจิตสำนึกจึงเป็นทิพย์