ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่ทางวัตถุในรูปใด  แน่นอนว่าเราจะอยู่ในอวิชชาเกี่ยวกับสถานการณ์อันแท้จริงของเรา  หรืออีกนัยหนึ่ง  การมีชีวิตอยู่ในโลกวัตถุเนื่องมาจากผลกรรมมากมายจากความบาปหลาย  ๆ  ชาติของเรา  อวิชชาคือต้นเหตุของชีวิตบาปและชีวิตบาปคือต้นเหตุที่ฉุดให้เราอยู่ต่อไปในชีวิตทางวัตถุ  ชีวิตในร่างมนุษย์เป็นหนทางเดียวที่อาจจะออกไปจากพันธนาการเช่นนี้ได้  ฉะนั้น  คัมภีร์พระเวทเปิดโอกาสให้เราหลบหนีโดยการชี้วิถีทางแห่งศาสนา  ความสะดวกทางเศรษฐกิจ  การประมาณการสนองประสาทสัมผัส  และในที่สุด  วิถีทางที่จะออกจากสภาวะแห่งความทุกข์ทั้งหมดวิถีทางแห่งศาสนาหรือการถวายบูชาต่าง  ๆ  ที่ได้แนะนำมาแล้วข้างต้นจะแก้ปัญหาทางเศรษฐกิจได้โดยปริยาย  ด้วยการปฏิบัติ  ยะกยะฺ  เราจะมีอาหาร  นม  ฯลฯ  เพียงพอแม้จะมีสิ่งที่เรียกว่าประชากรเพิ่มมากขึ้น  เมื่อร่างกายได้รับอาหารเพียงพอโดยธรรมชาติขั้นต่อไปจะสนองประสาทสัมผัส  ดังนั้น  คัมภีร์พระเวทจึงแนะนำพิธีสมรสอันศักดิ์สิทธิ์เพื่อประมาณการสนองประสาทสัมผัส  จากนั้นเราจะค่อย  ๆ  พัฒนามาถึงระดับที่ปล่อยวางจากพันธนาการทางวัตถุ  และความสมบูรณ์สูงสุดแห่งชีวิตอิสรเสรี  คือการมาคบหาสมาคมกับองค์ภควาน  ความสมบูรณ์บรรลุได้ด้วยการปฏิบัติ  ยะกยะฺ  (การถวายบูชา)ดังที่ได้อธิบายมาข้างต้น  หากเรายังไม่ชอบการปฏิบัติ  ยะกยะฺ  ตามคัมภีร์พระเวท  เราคาดหวังชีวิตที่มีความสุขแม้ในร่างนี้ยังไม่ได้  แล้วจะพูดถึงร่างหน้าในโลกหน้าได้อย่างไรมีระดับแห่งความสะดวกสบายทางวัตถุที่แตกต่างกันในโลกสวรรค์  และทั้งหมดมีความสุขอย่างมหาศาลสำหรับผู้ปฏิบัติ  ยะกยะฺ  ต่าง  ๆ  แต่ความสุขสูงสุดที่มนุษย์สามารถบรรลุได้คือได้รับการส่งเสริมให้ไปถึงโลกทิพย์ด้วยการปฏิบัติคริชณะจิตสำนึก  ดังนั้นชีวิตของคริชณะจิตสำนึกคือผลสรุปในการแก้ปัญหาชีวิตทางวัตถุทั้งปวง