ณ  ที่นี้คำว่า  บระฮมะณิฺ  หมายถึงในคริชณะจิตสำนึก  โลกวัตถุคือปรากฏการณ์มวลรวมของสามระดับแห่งธรรมชาติวัตถุ  เรียกทางเทคนิคว่าพระดฺานะฺ  บทมนต์พระเวท  สารวัม  ฮิ  เอทัด  บระฮมะ  (มาณดุคยะ  อุพะนิชัดฺ  2),  ทัสมาด  เอทัด  บระฮ-  มะ  นามะ-รูพัม  อันนัม  ชะ  จายะเท  (มุณดะคะ  อุพะนิชัดฺ  1.2.10)ฺ,  และใน  ภควัต-  คีตาฺ  (14.3),  มะมะ  โยนิร  มะฮัด  บระฮมะฺ  แสดงให้เห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกวัตถุคือปรากฏการณ์ของ  บระฮมันฺ  แม้ว่าผลจะปรากฎออกมาแตกต่างกัน  แต่มันไม่แตกต่างจากแหล่งกำเนิด  ใน  อีโชพะนิชัดฺ  ได้กล่าวไว้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างสัมพันธ์กับ  บระฮมันฺ  สูงสุดหรือคริชณะ  ฉะนั้น  ทุกสิ่งทุกอย่างจึงเป็นของพระองค์เท่านั้น  ผู้ที่ทราบดีว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นของคริชณะ  และพระองค์ทรงเป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่าง  ดังนั้น  ทุกสิ่งทุกอย่างจึงควรนำมารับใช้องค์ภควาน  โดยธรรมชาติตัวท่านไม่เกี่ยวข้องกับผลของกิจกรรมไม่ว่าจะเป็นผลบุญหรือบาป  ร่างวัตถุของทุก  ๆ  คนเป็นของขวัญจากองค์ภควานเพื่อปฏิบัติงานบางอย่างโดยเฉพาะ  เราสามารถนำมาใช้ปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึกได้  เมื่อเป็นเช่นนี้จึงอยู่เหนือมลทินจากผลแห่งบาป  เช่นเดียวกับใบบัวถึงแม้จะอยู่ในน้ำแต่ไม่เปียก  องค์ภควานตรัสไว้ใน  คีตาฺ  (3.30.)  เช่นกันว่า  มะยิ  สารวาณิ  คารมาณิ  สันนยัสยะฺ  “จงสละงานทั้งหมดแด่ข้า  (คริชณะ)”  ข้อสรุปคือบุคคลผู้ปราศจากคริชณะจิตสำนึกปฏิบัติตามทัศนคติของร่างกายและประสาทสัมผัสวัตถุ  แต่บุคคลในคริชณะจิตสำนึกปฏิบัติตามความรู้ที่ว่าร่างกายเป็นสมบัติของคริชณะ  ดังนั้น  จึงควรใช้ไปในการรับใช้คริชณะ