คำสันสกฤษ  วิบํฺุ  หมายความถึงองค์ภควานผู้ทรงเปี่ยมไปด้วยความรู้  ความร่ำรวย  พลังอำนาจ  ชื่อเสียง  ความสง่างาม  และความเสียสละ  พระองค์ทรงพึงพอพระทัยในพระองค์เองอยู่เสมอ  ไม่ทรงถูกรบกวนด้วยการทำบาปหรือทำบุญ  พระองค์ทรงมิได้สร้างสถานการณ์เฉพาะสำหรับสิ่งมีชีวิตใด  ๆ  แต่สิ่งมีชีวิตสับสนด้วยอวิชชาและต้องการให้ตนเองถูกส่งมาอยู่ในสภาวะชีวิตวัตถุบางแห่ง  ดังนั้น  โซ่ตรวนแห่งกรรมและวิบากกรรมจึงเริ่มขึ้น  สิ่งมีชีวิตเป็นธรรมชาติที่สูงกว่าซึ่งเปี่ยมไปด้วยความรู้  อย่างไรก็ดี  เขามีแนวโน้มที่จะถูกอวิชชาครอบงำอันเนื่องมาจากพลังอำนาจที่จำกัดในตนเอง  องค์ภควานทรงมีพระเดชทั้งปวงแต่สิ่งมีชีวิตไม่มี  พระองค์ทรงเป็น  วิบํฺุ  หรือสัพพัญญู  แต่สิ่งมีชีวิตเป็น  อณฺุ  หรือละอองเล็ก  ๆ  เนื่องจากเป็นวิญญาณที่มีชีวิตจึงมีความสามารถที่จะต้องการตามสิทธิของตน  ความต้องการเช่นนี้องค์ภควานผู้ทรงมีพระเดชทั้งปวงเท่านั้นที่จะตอบสนองให้ได้  ฉะนั้น  เมื่อสิ่งมีชีวิตสับสนอยู่ในความต้องการของตนเอง  พระองค์ทรงอนุญาตให้เขาตอบสนองความต้องการเหล่านั้น  แต่ทรงมิได้รับผิดชอบต่อกรรมหรือผลกรรมของแต่ละสถานการณ์ที่แต่ละชีวิตอาจปรารถนา  ดังนั้นขณะที่อยู่ในสภาวะสับสน  ชีวิตในร่างสำคัญตนเองกับสถานการณ์ร่างกายวัตถุและถูกจำกัดอยู่ในความทุกข์และความสุขอันไม่ถาวรของชีวิต  องค์ภควานทรงเป็นสหายของสิ่งมีชีวิตอยู่เสมอในฐานะ  พะระมาทมาฺ  หรืออภิวิญญาณ  ฉะนั้น  พระองค์ทรงเข้าใจความต้องการของปัจเจกวิญญาณ  เสมือนเช่นเราสามารถได้กลิ่นของดอกไม้เมื่อเข้าไปใกล้ความต้องการเป็นรูปแบบที่ละเอียดอ่อนของสิ่งมีชีวิตในสภาวะวัตถุ  พระองค์ทรงสนองตอบความต้องการตามที่เขาควรได้รับ  มนุษย์เสนอและภควานสนอง  ดังนั้น  ปัจเจกชีวิตมิได้มีอำนาจทั้งหมดในการสนองตอบความต้องการของตนเอง  อย่างไรก็ดี  ภควานทรงสามารถสนองตอบความต้องการทั้งหมด  และทรงไม่มีอคติต่อผู้ใด  พระองค์จึงทรงไม่รบกวนกับความต้องการของสิ่งมีชีวิตผู้มีเสรีภาพเพียงน้อยนิด  เมื่อเขาปรารถนาคริชณะจะทรงดูแลเป็นพิเศษและสนับสนุนเขาให้ปรารถนาในหนทางที่สามารถบรรลุถึงพระองค์และมีความสุขนิรันดร  ฉะนั้น  บทมนต์พระเวทกล่าวว่า  เอชะ  อุ  ฮิ  เอวะ  สาดํุ  คารมะ  คาระยะทิ  ทัม  ยัม  เอบฺโย  โลเคบฺยะ  อุนนินีชะเท.  เอชะ  อุ  เอวาสาดํุ  คารมะ  คาระ  ยะทิ  ยัม  อโดฺ  นินีชะเทฺ  “องค์ภควานทรงให้สิ่งมีชีวิตทำบุญเพื่ออาจเจริญขึ้น  ทรงให้สิ่งมีชีวิตทำบาปเพื่ออาจไปลงนรก”  (โคชีทะคี  อุพะนิชัดฺ  3.8)

“สิ่งมีชีวิตมีเสรีภาพโดยสมบูรณ์ต่อความทุกข์หรือความสุขของตนเอง  ด้วยความปรารถนาขององค์ภควานทำให้เขาสามารถไปสวรรค์หรือลงนรก  เสมือนดั่งเมฆที่ลอยไปตามลม”

ฉะนั้น  วิญญาณในร่างพร้อมทั้งความต้องการตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์ปรารถนาจะหลีกเลี่ยงคริชณะจิตสำนึกจึงเป็นสาเหตุแห่งความสับสนของตนเอง  ดังนั้น  ถึงแม้ว่าโดยพื้นฐานตัวเขาจะเป็นอมตะ  มีความปลื้มปีติสุข  และรอบรู้  แต่ด้วยความเป็นละอองอณูเล็ก  ๆ  จึงถูกอวิชชาครอบงำจนลืมสถานภาพพื้นฐานว่าเป็นผู้รับใช้ขององค์ภควานสิ่งมีชีวิตอ้างว่าพระองค์ทรงเป็นผู้รับผิดชอบต่อความเป็นอยู่ทางสภาวะวัตถุของเขา  เวดานธะ-สูทระฺ  (2.1.34)  ได้ยืนยันเช่นกันว่า  ไวชัมยะ-ไนรกฺริณเย  นะ  สาเพคชัทวาท  ทะทฺา  ฮิ  ดารชะยะทิฺ  “องค์ภควานทรงไม่เกลียดและไม่ชอบผู้ใด  แม้ว่าพระองค์ทรงดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น”