ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ ห้า

คารมะ-โยกะ
การปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึก

โศลก 19

อิไฮวะ ไทร จิทะฮ สารโก
เยชาม สามเย สทิฺทัม มะนะฮฺ

นิรโดชัม ฮิ สะมัม บระฮมะ
ทัสมาด บระฮมะณิ เท สทิฺทาฮฺ

อิฮะฺ  -  ในชีวิตนี้, เอวะฺ  -  แน่นอน, ไทฮฺ  -  โดยพวกเขา, จิทะฮฺ  -  ชัยชนะ, สารกะฮฺ  -  การเกิดและตาย, เยชามฺ  -  ผู้ซึ่ง, สามเยฺ  -  ในความสงบใจ, สทิฺทัมฺ  -  สถิต, มะนะฮฺ  -  จิตใจ, นิรโดชัมฺ  -  ไม่มีมลทิน, ฮิฺ  -  แน่นอน, สะมัมฺ  -  ในความสงบใจ, บระฮมะฺ  -  เหมือนองค์ภควาน, ทัสมาทฺ  -  ดังนั้น, บระฮมะณิฺ  -  ในองค์ภควาน, เทฺ  -  พวกเขา, สทิฺทาฮฺ  -  สถิต

คำแปลฺ

พวกที่จิตใจสถิตในความมั่นคงและสงบ  เป็นผู้ที่ได้รับชัยชนะจากสภาวะแห่งการเกิดและการตายแล้ว  พวกนี้ไม่มีมลทินเหมือน  บระฮมัน  ฉะนั้น  เท่ากับสถิตในบระฮมัน  เรียบร้อยแล้ว

คำอธิบายฺ

ความสงบของจิตใจที่ได้กล่าวข้างต้นนี้เป็นเครื่องหมายของความรู้แจ้งแห่งตน  บุคคลที่บรรลุถึงระดับนี้อย่างแท้จริงควรได้รับการพิจารณาว่าเป็นผู้ที่ได้รับชัยชนะสภาวะทางวัตถุแล้ว  โดยเฉพาะการเกิดและการตาย  ตราบใดที่แสดงตัวกับร่างกายนี้พิจารณาได้ว่าเขาคือพันธวิญญาณ  แต่ในทันทีที่พัฒนามาถึงระดับแห่งความสงบด้วยการรู้แจ้งตนเอง  เขาเป็นอิสระจากพันธชีวิต  หรืออีกนัยหนึ่งเขาไม่ต้องเกิดในโลกวัตถุนี้อีกต่อไป  แต่สามารถบรรลุถึงอาณาจักรทิพย์หลังจากตายไป  องค์ภควานทรงไม่มีมลทินเพราะทรงปราศจากความยึดติดหรือความเกลียดชัง  ในทำนองเดียวกัน  เมื่อสิ่งมีชีวิตปราศจากความยึดติดหรือความเกลียดชัง  ตัวเขาก็ไร้มลทินได้เช่นเดียวกัน  และมีสิทธิ์บรรลุถึงอาณาจักรทิพย์  บุคคลเช่นนี้พิจารณาได้ว่าเป็นผู้หลุดพ้นแล้ว  และลักษณะอาการเป็นเช่นไรจะได้อธิบายต่อไป