ความสุขทางประสาทสัมผัสวัตถุอันเนื่องจากการมาสัมผัสกับวัตถุซึ่งทั้งหมดเป็นสิ่งชั่วคราว  เพราะร่างกายเองก็เป็นสิ่งชั่วคราว  ดวงวิญญาณผู้หลุดพ้นไม่สนใจสิ่งใด  ๆ  ที่ไม่ถาวร  รู้ดีถึงความปลื้มปีติแห่งความสุขทิพย์  แล้วดวงวิญญาณผู้หลุดพ้นจะยอมรับเอาความสุขจอมปลอมได้อย่างไร?  ใน  พัดมะ  พุราณะฺ  กล่าวว่า

“พวกโยคีได้รับความสุขทิพย์อย่างหาที่สุดมิได้จากสัจธรรมที่สมบูรณ์  ฉะนั้น  สัจธรรมที่สมบูรณ์สูงสุดองค์ภควานจึงทรงมีอีกพระนามหนึ่งว่า  รามะ  “

ใน  ชรีมัด-บฺากะวะธัมฺ  (5.5.1)  กล่าวไว้เช่นกันว่า

“โอ้  ลูกรัก  ไม่มีเหตุผลอันใดที่จะต้องไปทำงานหนักเพื่อความสุขทางประสาทสัมผัสขณะที่มีชีวิตอยู่ในร่างมนุษย์นี้  ความสุขเช่นนี้พวกกินอุจจาระ  (สุกร)  ก็ยังหาได้โดยง่ายดาย  ฉะนั้น  เธอควรบำเพ็ญเพียรในชีวิตนี้ซึ่งจะทำให้ความเป็นอยู่ของเธอบริสุทธิ์ขึ้น  และจากผลแห่งการกระทำเช่นนี้  เธอจะสามารถเพลิดเพลินกับความปลื้มปีติสุขทิพย์อย่างหาที่สุดไม่ได้”

ฉะนั้น  พวกที่เป็นโยคีหรือนักทิพย์นิยมผู้มีปัญญาโดยแท้จริง  จะไม่หลงใหลอยู่กับความสุขทางประสาทสัมผัสอันเป็นต้นเหตุแห่งความเป็นอยู่ทางวัตถุ  ผู้ที่เสพติดกับความสุขทางวัตถุมากเพียงใด  เขาก็จะติดกับดักมากยิ่งขึ้นในความทุกข์ทางวัตถุ