ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ ห้า

คารมะ-โยกะ
การปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึก

โศลก 23

ชัดโนทีไฮวะ ยะฮ โสดํุม
พราค ชะรีระ-วิโมคชะณาทฺ

คามะ-โครโดฺดบฺะวัม เวกัม
สะ ยุคทะฮ สะ สุคีฺ นะระฮฺ

ชัคโนทิฺ  -  สามารถ, อิฮะ-เอวะฺ  -  ในร่างปัจจุบัน, ยะฮฺ  -  ผู้ซึ่ง, โสดํุมฺ  -  อดทน, พราคฺ  -  ก่อน, ชะรีระฺ  -  ร่างกาย, วิโมคชะณาทฺ  -  ยกเลิก, คามะฺ  -  ความต้องการ, โดรดฺะฺ  -  และความโกรธ, อุดบฺะวัมฺ  -  เกิดขึ้นจาก, เวกัมฺ  -  แรงกระตุ้น, สะฮฺ  -  เขา, ยุคทะฮฺ  -  ในสมาธิ, สะฮฺ  -  เขา, สุคีฺฺ  -  ความสุข, นะระฮฺ  -  มนุษย์

คำแปลฺ

ก่อนออกจากร่างปัจจุบันนี้  หากผู้ใดสามารถอดทนต่อแรงกระตุ้นของประสาทสัมผัสวัตถุ  พร้อมทั้งตรวจสอบอำนาจแห่งความต้องการและความโกรธได้  ผู้นั้นสถิตอย่างดีและมีความสุขอยู่ในโลกนี้

คำอธิบายฺ

หากผู้ใดต้องการพัฒนาบนหนทางแห่งความรู้แจ้งแห่งตนอย่างสม่ำเสมอ  ต้องพยายามควบคุมอำนาจของประสาทสัมผัสวัตถุ  ซึ่งมีอำนาจของการพูด  อำนาจของความโกรธ  อำนาจของจิตใจ  อำนาจของท้อง  อำนาจของอัณฑะ  และอำนาจของลิ้น  ผู้ที่สามารถควบคุมอำนาจของประสาทสัมผัสต่าง  ๆ  เหล่านี้ได้ทั้งหมดรวมทั้งจิตใจ  เรียกว่า  โกสวามีฺ  หรือ  สวามี,  โกสวามีฺ  เช่นนี้ใช้ชีวิตอยู่แบบควบคุมได้อย่างดี  และสลัดทิ้งซึ่งอำนาจของประสาทสัมผัสทั้งหมด  ความต้องการทางวัตถุเมื่อไม่สมประสงค์จะทำให้เกิดความโกรธ  เช่นนี้  จิตใจ  ดวงตา  และหน้าอกจะเกิดอาการเร่าร้อน  ฉะนั้น  เราต้องฝึกควบคุมประสาทสัมผัสก่อนที่จะออกจากร่างวัตถุนี้  ผู้ที่สามารถทำได้เช่นนี้เข้าใจได้ว่าเป็นผู้รู้แจ้งแห่งตน  และมีความสุขอยู่ในระดับแห่งความรู้แจ้งแห่งตน  เป็นหน้าที่ของนักทิพย์นิยมที่ต้องพยายามอย่างแข็งขันในการควบคุมความต้องการและความโกรธ