ระหว่างนักบุญทั้งหลายผู้ปฏิบัติเพื่อพยายามบรรลุถึงความหลุดพ้นอยู่เสมอ  ผู้อยู่ในคริชณะจิตสำนึกดีที่สุด  บฺากะวะธัมฺ  (4.22.39)  ยืนยันความจริงนี้  ดังต่อไปนี้

“เพียงแต่พยายามบูชา  วาสุเดวะฺ  บุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้าด้วยการอุทิศตนเสียสละรับใช้  แม้แต่นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ยังไม่สามารถควบคุมพลังอำนาจของประสาทสัมผัสได้ผลดีเท่ากับบุคคลที่ปฏิบัติตนด้วยความปลื้มปีติสุขทิพย์ในการรับใช้พระบาทรูปดอกบัวขององค์ภควาน  และถอนความต้องการที่ฝังรากลึกในกิจกรรมเพื่อผลทางวัตถุ”

ความต้องการเพื่อหาความสุขจากงานเพื่อผลทางวัตถุได้ฝังรากลึกมากอยู่ในพันธวิญญาณ  ยังเป็นสิ่งที่ยากยิ่งสำหรับนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่พยายามเป็นอย่างมากในการควบคุมความต้องการเหล่านี้  สาวกขององค์ภควานปฏิบัติตนรับใช้ด้วยการอุทิศตนเสียสละอยู่เสมอในคริชณะจิตสำนึก  สมบูรณ์ในการรู้แจ้งตนเองและได้รับความหลุดพ้นอย่างรวดเร็วอยู่ในพระองค์  เนื่องมาจากความรู้ที่สมบูรณ์ในการรู้แจ้งแห่งตน  ท่านจะอยู่ในสมาธิเสมอ  ดังจะกล่าวตัวอย่างเปรียบเทียบดังนี้

“ด้วยการมอง  การทำสมาธิ  และการสัมผัส  ที่ปลา  เต่า  และนก  ดูแลลูก  ๆ  ของพวกมัน  ในลักษณะเดียวกัน  ข้าพเจ้าก็ทำเช่นนี้เหมือนกัน  โอ้  พัดมะจะฺ  !”

ปลาเลี้ยงลูกด้วยเพียงแต่มองไปที่ลูกของมันเท่านั้น  เต่าเลี้ยงลูกด้วยเพียงแต่ทำสมาธิ  เต่าวางไข่บนดินและตัวมันลงไปอยู่ในน้ำทำสมาธิที่ไข่  ลักษณะเดียวกันสาวกในคริชณะจิตสำนึกถึงแม้อยู่ห่างไกลจากพระตำหนักขององค์ภควานแต่สามารถพัฒนาตนเองให้ไปถึงพระตำหนักนั้นได้  ด้วยเพียงแต่ระลึกถึงพระองค์อยู่ตลอดเวลาด้วยการปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึกตัวท่านจะไม่รู้สึกเจ็บปวดในความทุกข์ทางวัตถุ  ในระดับชีวิตเช่นนี้เรียกว่า  บระฮมะ-นิรวาณะฺ  หรือปราศจากความทุกข์ทางวัตถุ  เนื่องจากซึบซาบอยู่ในองค์ภควานเสมอ