ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ ห้า

คารมะ-โยกะ
การปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึก

โศลก 4

สางคฺยะ-โยโก พริทฺัก บาลาฮ
พระวะดันทิ นะ พัณดิทาฮฺ

เอคัม อพิ อาสทิฺทะฮ สัมยัก
อุบฺะโยร วินดะเท พฺะลัมฺ

สางคฺยะฺ  -  การศึกษาวิเคราะห์โลกวัตถุ, โยโกฺ  -  ทำงานด้วยการอุทิศตนเสียสละรับใช้, พริทฺัคฺ  -  แตกต่าง, บาลาฮฺ  -  ผู้ด้อยปัญญา, พระวะดันทิฺ  -  พูด, นะฺ  -  ไม่เคย, พัณดิทาฮฺ  -  บัณฑิต, เอคัมฺ  -  ในหนึ่ง, อพิฺ  -  ถึงแม้, อาสทิฺทะฮฺ  -  สถิต, สัมยัคฺ  -  สมบูรณ์, อุบฺะโยฮฺ  -  ของทั้งสอง, วินดะเทฺ  -  ได้รับความสุข, พฺะลัมฺ  -  ผล

คำแปลฺ

คนโง่เท่านั้นที่พูดว่าการอุทิศตนเสียสละรับใช้  (คารมะ-โยกะ)  แตกต่างจากการศึกษาวิเคราะห์โลกวัตถุ  (สางคฺยะ)  พวกบัณฑิตที่แท้จริงกล่าวว่าผู้ใดปฏิบัติตนดีหนึ่งในสองวิถีทางนี้จะบรรลุผลทั้งสอง

คำอธิบายฺ

จุดมุ่งหมายของการศึกษาวิเคราะห์โลกวัตถุก็เพื่อที่จะค้นหาว่ามีดวงวิญญาณดวงวิญญาณของโลกวัตถุคือพระวิชณุหรือองค์อภิวิญญาณ  การอุทิศตนเสียสละรับใช้องค์ภควานนำมาซึ่งการรับใช้อภิวิญญาณ  วิธีหนึ่งเป็นการค้นหารากของต้นไม้และอีกวิธีหนึ่งเป็นการรดน้ำที่รากของต้นไม้  นักศึกษาที่แท้จริงของปรัชญา  สางคฺยะฺ  ค้นพบรากของโลกวัตถุคือพระวิชณุ  และด้วยความรู้ที่สมบูรณ์เขาจะปฏิบัติรับใช้องค์ภควานดังนั้น  ในจุดสำคัญไม่มีข้อแตกต่างกันทั้งสองวิธี  เพราะว่าจุดมุ่งหมายของทั้งสองเหมือนกันคือพระวิชณุ  ผู้ที่ไม่รู้เป้าหมายสูงสุดกล่าวว่าจุดประสงค์ของ  สางคฺยะฺ  และ  คารมะ-  โยกะฺ  ไม่เหมือนกัน  แต่ผู้ที่เป็นบัณฑิตทราบว่าทั้งสองวิธีที่แตกต่างกันนี้มีจุดมุ่งหมายเหมือนกัน