มีสันนยาสีฺ  หรือผู้ปฏิบัติตนสละโลกวัตถุอยู่สองประเภทมายาวาดี  สันนยาสีฺปฏิบัติในการศึกษาปรัชญา  สางคฺยะฺ  ขณะที่  ไวชณะวะ  สันนยาสีฺ  ปฏิบัติในการศึกษาปรัชญา  บฺากะวะธัมฺ  ซึ่งให้คำอธิบาย  เวดานธะ-สูทระฺ  อย่างถูกต้อง  มายาวาดี  สันนยาสีฺศึกษาเวดานธะ-สูทระฺ  เหมือนกัน  แต่ใช้คำอธิบายของพวกตนเรียกว่า  ชารีระคะ-บฺาชยะฺเขียนโดยชังคะราชารยะ  นักศึกษาของสถาบัน  บฺากะวะธะฺ  ปฏิบัติในการอุทิศตนเสียสละรับใช้องค์ภควานตามกฎเกณฑ์ของ  พานชะราทริคีฺ  ดังนั้น  ไวชณะวะ  สันนยาสีฺ  จึงมีการปฏิบัติรับใช้ทิพย์อย่างมากมายแด่องค์ภควาน  ไวชณะวะ  สันนยาสีฺ  ไม่มีอะไรที่จะต้องทำเกี่ยวกับกิจกรรมทางวัตถุ  แต่ยังปฏิบัติกิจกรรมมากมายในการอุทิศตนเสียสละรับใช้องค์ภควาน  แต่  มายาวาดี  สันนยาสีฺ  ปฏิบัติในการศึกษา  สางคฺยะฺ  และ  เวดานธะฺ  และได้แต่คาดคะเน  ไม่สามารถได้รับรสแห่งการรับใช้ทิพย์แด่องค์ภควาน  เพราะว่าการศึกษาเช่นนี้น่าเบื่อมาก  บางครั้งจะเบื่อหน่ายต่อการคาดคะเน  บระฮมันฺ  แล้วจึงมาพึ่ง  บฺากะ-  วะธัมฺ  โดยปราศจากความเข้าใจที่ถูกต้อง  ดังนั้น  การศึกษา  ชรีมัด-บฺากะวะธัมฺ  ของพวกนี้จึงมีปัญหา  การคาดคะเนอย่างลม  ๆ  แล้ง  ๆ  และการตีความที่ไร้รูปลักษณ์ด้วยวิธีที่ผิดธรรมชาติเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงสำหรับมายาวาดี  สันนยาสีฺ  ในขณะที่  ไวชณะวะ  สันนยาสีฺ  ผู้ปฏิบัติในการอุทิศตนเสียสละรับใช้ได้รับความสุขอยู่ตลอดเวลาในการปฏิบัติหน้าที่ทิพย์  และรับประกันได้ว่าในที่สุดจะบรรลุถึงอาณาจักรแห่งองค์ภควาน  มายาวาดี  สันนยาสีฺ  บางครั้งตกต่่ำลงจากวิถีแห่งความรู้แจ้งแห่งตน  และเข้าไปร่วมกับกิจกรรมทางวัตถุ  เช่น  การทำทานช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์และสละความเห็นแก่ตัว  ซึ่งเป็นกิจกรรมทางวัตถุ  ดังนั้น  ผลสรุปคือผู้ที่ปฏิบัติในกิจกรรมของคริชณะจิตสำนึกสถิตในตำแหน่งที่ดีกว่าพวก  สันนยาสีฺ  ที่ปฏิบัติเพียงแค่คาดคะเนว่าอะไรคือ  บระฮมันฺ  และอะไรไม่ใช่  บระฮมันฺ  ถึงแม้ว่าหลังจากหลายต่อหลายชาติพวกนี้ก็จะกลายมาเป็น  คริชณะจิตสำนึก