ผู้ที่อยู่บนหนทางแห่งความหลุดพ้นในคริชณะจิตสำนึกเป็นที่รักยิ่งของทุก  ๆชีวิตและทุกชีวิตก็เป็นที่รักของท่าน  ที่เป็นเช่นนี้ได้ก็เนื่องมาจากมีคริชณะจิตสำนึกบุคคลนี้ไม่สามารถคิดว่าสิ่งมีชีวิตใด  ๆ  สามารถแยกออกจากคริชณะได้  ดังเช่นใบไม้และกิ่งไม้ที่ไม่สามารถแยกออกจากต้นไม้ได้ฉันใด  ท่านทราบดีว่าจากการรดน้ำที่รากของต้นไม้  น้ำจะถูกแจกจ่ายไปที่ใบและกิ่งก้านทั้งหมด  หรือจากการส่งอาหารไปที่กระเพาะอาหารพลังงานจะถูกส่งไปทั่วร่างกายโดยปริยาย  เพราะผู้ที่ทำงานในคริชณะจิตสำนึกเป็นผู้รับใช้ของมวลชีวิต  จึงเป็นที่รักยิ่งของทุก  ๆ  คน  และเนื่องจากทุกคนได้รับความพึงพอใจจากงานของท่าน  จึงทำให้มีจิตสำนึกที่บริสุทธิ์  เนื่องจากมีจิตสำนึกที่บริสุทธิ์จิตใจจึงอยู่ภายใต้การควบคุมอย่างสมบูรณ์  และเนื่องจากจิตใจอยู่ภายใต้การควบคุมประสาทสัมผัสก็อยู่ภายใต้การควบคุมเช่นเดียวกัน  เนื่องจากจิตใจตั้งมั่นอยู่ที่  คริชณะเสมอท่านจึงไม่มีโอกาสเบี่ยงเบนไปจากคริชณะ  หรือเปิดโอกาสให้ประสาทสัมผัสของท่านปฏิบัติในสิ่งที่มิใช่เป็นการรับใช้องค์ภควาน  ท่านจะไม่ชอบฟังอะไรนอกจากเรื่องราวที่เกี่ยวกับคริชณะ  จะไม่ชอบรับประทานอะไรที่ไม่ได้ถวายให้คริชณะ  และจะไม่ปรารถนาจะไปไหนหากคริชณะทรงไม่มีส่วนร่วม  ดังนั้น  ประสาทสัมผัสของท่านอยู่ภายใต้การควบคุม  บุคคลที่ประสาทสัมผัสอยู่ภายใต้การควบคุมไม่สามารถก้าวร้าวผู้ใด  อาจมีคนถามว่า  “แล้วทำไมอารจุนะจึงทรงก้าวร้าวผู้อื่นในสนามรบ?  ท่านมีคริชณะจิตสำนึกอยู่ใช่หรือไม่?”  อารจุนะทรงก้าวร้าวโดยผิวเผินเท่านั้น  (ดังที่ได้อธิบายไว้แล้วในบทที่สอง)  เพราะว่าผู้ที่มารวมกันอยู่ในสนามรบจะยังคงมีปัจเจกชีวิตอยู่ต่อไปเนื่องจากดวงวิญญาณไม่สามารถถูกฆ่าได้  ฉะนั้น  ในวิถีทิพย์ไม่มีผู้ใดถูกฆ่าในสนามรบ  คุรุคเช  ทระฺ  เพียงแต่เสื้อผ้าของพวกเขาเท่านั้นที่ได้ถูกเปลี่ยนไปโดยคำสั่งของคริชณะผู้ทรงปรากฏพระวรกายด้วยพระองค์เอง  ดังนั้น  ในขณะที่อารจุนะทรงต่อสู้อยู่ที่สนามรบ  คุรุคเชทระฺ  อารจุนะทรงมิได้ต่อสู้จริง  ๆ  ท่านเพียงแต่ปฏิบัติตามคำสั่งของคริชณะ  ด้วยคริชณะจิตสำนึกที่สมบูรณ์  บุคคลเช่นนี้จะไม่มีวันถูกพันธนาการอยู่ในวิบากกรรม