ชุโชฺ - ในความถูกต้อง, เดเชฺ - แผ่นดิน, พระทิชทฺาพยะฺ - วาง, สทิฺรัมฺ - มั่นคง, อาสะนัมฺ - ที่นั่ง, อาทมะนะฮฺ - ตัวเขา, นะฺ - ไม่, อทิฺ - เกินไป, อุชชฺริทัมฺ - สูง, นะฺ - ไม่, อทิฺ - เกินไป, นีชัมฺ - ต่ำ, ไชละ-อจินะฺ - ผ้านุ่มและหนังกวาง, คุชะฺ - และหญ้าคุชะ, อุททะรัมฺ - คลุม, ทะทระฺ - ข้างบน, เอคะ-อกรัมฺ - ตั้งใจเป็นหนึ่ง, มะนะฮฺ - จิตใจ, คริทวาฺ - ทำ, ยะทะ-ชิท ทะฺ - ควบคุมจิตใจ, อินดริยะฺ - ประสาทสัมผัส, คริยะฮฺ - และกิจกรรม, อุพะวิชยะฺ - นั่ง, อาสะเนฺ - บนที่นั่ง, ยุนจยาทฺ - ควรปฏิบัติ, โยกัมฺ - ฝึกปฏิบัติโยคะ, อาทมะฺ - หัวใจ, วิชุด- ดฺะเยฺ - เพื่อให้บริสุทธิ์
ในการฝึกปฏิบัติโยคะ เขาควรไปสถานที่สันโดษและควรวางหญ้า คุชะ บนพื้นจากนั้นคลุมด้วยหนังกวางและผ้านุ่ม ที่นั่งไม่ควรสูงหรือต่ำเกินไป และควรสถิตในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ จากนั้นโยคีควรนั่งบนที่นั่งนี้ด้วยความแน่วแน่มั่นคงฝึกปฏิบัติโยคะเพื่อให้หัวใจสะอาดบริสุทธิ์ด้วยการควบคุมจิตใจ ประสาทสัมผัสและกิจกรรมของตนเอง ตั้งมั่นจิตอยู่ที่จุดเดียว
“สถานที่ศักดิ์สิทธิ์”หมายถึงสถานที่ที่ควรเคารพสักการะ ในประเทศอินเดีย โยคี นักทิพย์นิยม หรือสาวก ทั้งหมดจะออกจากบ้านและไปพำนักอยู่ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เช่น พระยากะ มะทํุรา วรินดาวะนะ ฮริชีเคชะฺ และ ฮารดวอร์ฺ ในความสันโดษจะฝึกปฏิบัติโยคะ ณ สถานที่ที่แม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ เช่น ยะมุนาและคงคาไหลผ่าน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นไปไม่ได้โดยเฉพาะชาวตะวันตก สิ่งที่เรียกว่าสมาคมโยคะในเมืองใหญ่ ๆ อาจประสบความสำเร็จในผลกำไรทางวัตถุ แต่ว่าไม่เหมาะสมเลยในการฝึกปฏิบัติโยคะอย่างแท้จริง ผู้ที่ควบคุมตนเองไม่ได้ และผู้ที่จิตใจไม่สงบไม่สามารถฝึกปฏิบัติสมาธิได้ ฉะนั้น ใน บริฮัน- นาระดียะ พุราณะฺ ได้กล่าวไว้ว่าใน คะลิ-ยุกะฺ (ยุคปัจจุบัน ) เมื่อคนทั่วไปมีอายุสั้น เฉื่อยชาในความรู้ทิพย์ และถูกรบกวนจากความวิตกกังวลต่าง ๆ นานาอยู่เสมอ วิธีที่ดีที่สุดในการรู้แจ้งทิพย์คือการสวดภาวนาพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์ภควาน