จุดมุ่งหมายแห่งชีวิตคือรู้จักคริชณะผู้ทรงประทับอยู่ภายในหัวใจของทุกๆ  ชีวิตในรูปของ  พะระมาทมาฺ  หรือพระวิชณุสี่กร  วิธีปฏิบัติโยคะก็เพื่อค้นหาและพบเห็นพระวิชณุภายในตัวเรานี้  มิใช่เพื่อจุดมุ่งหมายอย่างอื่น  วิชณุ-มูรทิฺ  ภายในร่างกายทรงเป็นผู้แทนที่แยกมาจากคริชณะและทรงประทับอยู่ในหัวใจของทุกคน  ผู้ที่ไม่มีแผนเพื่อรู้แจ้ง  วิชณุ-มูรทิฺ  นี้  ฝึกปฏิบัติโยคะแบบหลอก  ๆ  ไร้ประโยชน์  และสูญเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์อย่างแน่นอน  คริชณะทรงเป็นจุดมุ่งหมายสูงสุดของชีวิต  และ  วิชณุ-  มูรทิฺ  ทรงสถิตภายในหัวใจของทุกคน  ทรงเป็นเป้าหมายแห่งการฝึกปฏิบัติโยคะ  การรู้แจ้ง  วิชณุ-มูรทิฺ  ภายในหัวใจนี้ต้องถือเพศพรหมจรรย์อย่างสมบูรณ์  ดังนั้น  เขาต้องออกจากบ้านไปอยู่คนเดียวในสถานที่สันโดษและนั่งเหมือนดังที่ได้กล่าวมาแล้ว  เป็นไปไม่ได้ที่มาหาความสุขประจำวันกับเพศสัมพันธ์ที่บ้านหรือที่ใด  เสร็จแล้วไปห้องเรียนที่เรียกว่าโยคะ  แล้วจะกลายมาเป็นโยคี  เขาต้องฝึกปฏิบัติควบคุมจิตใจและหลีกเลี่ยงการสนองประสาทสัมผัสทั้งหมดซึ่งมีเพศสัมพันธ์เป็นตัวนำ  ในกฎแห่งพรหมจรรย์  นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่  ยากยะวัลคยะ  ได้เขียนไว้ดังนี้

”คาปฏิญาณของ  บระฮมะชารยะฺ  เพื่อช่วยให้หลีกเลี่ยงการปล่อยตัวทางเพศ  ในการทำงาน  ในคำพูด  และในจิตใจ  อย่างสมบูรณ์ตลอดเวลา  ภายใต้ทุกสถานการณ์และทุกสถานที่”  ไม่มีใครสามารถฝึกปฏิบัติโยคะได้อย่างถูกต้องด้วยการปล่อยตัวทางเพศดังนั้น  บระฮมะชารยะฺ  ได้ถูกสั่งสอนตั้งแต่เด็กเมื่อเขายังไม่มีความรู้เกี่ยวกับชีวิตเพศสัมพันธ์  เด็ก  ๆ  อายุห้าขวบจะถูกส่งไปที่  กุรุ-คุละฺ  หรือสถานที่ของพระอาจารย์ทิพย์และพระอาจารย์จะฝึกฝนเด็กน้อยเหล่านี้ให้มีระเบียบวินัยเคร่งครัดมาเป็น  บระฮมะชารีฺปราศจากการฝึกปฏิบัติเช่นนี้  ไม่มีผู้ใดสามารถทำความเจริญก้าวหน้าไม่ว่าในโยคะประเภทใด  ดฺยานะ.  กยานะ.ฺ  หรือ  บัฺคธิฺ  อย่างไรก็ดี  ผู้ที่ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ชีวิตสมรสมีเพศสัมพันธ์กับภรรยาของตนเองเท่านั้น  (และอยู่ภายใต้กฎเกณฑ์เช่นเดียวกัน)  เรียกว่า  บระฮมะชารีฺ  เหมือนกัน  คฤหัสถ์บระฮมะชารีฺ  ที่ควบคุมได้เช่นนี้สถาบัน  บัฺคธิฺ  ยอมรับแต่สถาบัน  กยานะ.ฺ  และ  ดฺยานะฺ  ไม่ยอมรับแม้แต่คฤหัสถ์  บระฮมะชารีฺ  พวกเขาต้องการพรหมจรรย์อย่างสมบูรณ์โดยไม่มีการประนีประนอม  ในสถาบัน  บัฺคธิฺ  อนุญาตคฤหัสถ์  บระฮมะชารีฺ  ที่ควบคุมชีวิตเพศสัมพันธ์ได้  เพราะวัฒนาธรรม  ภักดี-โยคะฺ  มีพลังอำนาจมากซึ่งจะทำให้สูญเสียความหลงใหลทางเพศสัมพันธ์ไปโดยปริยาย  ด้วยการปฏิบัติรับใช้ต่อองค์ภควานที่สูงกว่า  ได้กล่าวไว้ใน  ภควัต-คีตาฺ  (2.59  )  ว่า

ขณะที่ผู้อื่นถูกบังคับให้ควบคุมตนเองจากการสนองประสาทสัมผัส  สาวกขององค์ภควานละเว้นได้โดยปริยายเพราะได้รับรสที่สูงกว่า  นอกจากสาวกแล้วไม่มีผู้ใดมีข้อมูลเกี่ยวกับรสที่สูงกว่านี้

วิกะทะ-บีฺฮฺ  บุคคลจะปราศจากความกลัวไม่ได้  นอกจากจะมีคริชณะจิตสำนึกอย่างสมบูรณ์  พันธวิญญาณมีความกลัวเนื่องมาจากความจำที่กลับตาลปัตรหรือลืมความสัมพันธ์นิรันดรของตนกับคริชณะ  บฺากะวะธัมฺ  (11.2.37  )  กล่าวว่า  บฺะยัม  ดวิทียาบิฺนิเวชะทะฮ  สยาด  อีชาด  อเพทัสยะ  วิพารยะโย  ่สมริทิฮฺ  คริชณะจิตสำนึกเป็นพื้นฐานเดียวที่ไร้ความกลัว  ฉะนั้น  การปฏิบัติที่สมบูรณ์จึงเป็นไปได้สำหรับบุคคลในคริชณะจิตสำนึกเพราะว่าจุดมุ่งหมายของการปฏิบัติโยคะเพื่อเห็นองค์ภควานอยู่ภายในบุคคลผู้มีคริชณะจิตสำนึกจึงเป็นโยคีที่ดีที่สุดในบรรดาโยคีทั้งหลาย  หลักธรรมของระบบโยคะที่กล่าว  ณ  ที่นี้แตกต่างจากสิ่งที่เรียกว่าสมาคมโยคะที่ได้รับความนิยมกันอยู่