การประมาณการกินและการนอนได้แนะนำไว้  ณ  ที่นี้สำหรับโยคี  กินมากเกินไปหมายถึงกินเกินความจำเป็นที่จะดำรงรักษาร่างกายและวิญญาณไว้ด้วยกัน  ไม่มีความจำเป็นที่มนุษย์ต้องกินสัตว์เพราะมีอาหารมากมายเช่น  เมล็ดข้าวต่าง  ๆ  ผัก  ผลไม้และนม  อาหารง่าย  ๆ  เหล่านี้จัดอยู่ในระดับแห่งความดีตาม  ภควัต-คีตาฺ  ผลิตภัณฑ์จากสัตว์จัดอยู่ในระดับอวิชชา  ฉะนั้น  พวกที่ชอบกินเนื้อสัตว์  ชอบดื่มสุรา  ชอบเสพสิ่งเสพติดและกินอาหารที่ไม่ถวายให้คริชณะก่อน  จะได้รับความทุกข์จากวิบากกรรมเพราะกินแต่ของที่เป็นพิษทั้งนั้น  บํุนจะเท  เท  ทุ  อกัฺม  พาพา  เย  พะชันทิ  อาทมะ-คาระณาทฺ  ผู้ใดที่กินเพื่อความสุขของประสาทสัมผัส  หรือปรุงอาหารสำหรับตนเองไม่ถวายอาหารให้คริชณะ  จะกินแต่ความบาปเท่านั้น  ผู้ที่กินความบาปและกินเกินกว่าที่กำหนดไว้สำหรับตนไม่สามารถปฏิบัติโยคะได้อย่างสมบูรณ์  วิธีที่ดีที่สุดคือกินเฉพาะพระสาดัมฺ  อาหารที่เหลือหลังจากการถวายให้คริชณะแล้ว  บุคคลในคริชณะจิตสำนึกไม่กินอะไรที่ไม่ถวายให้คริชณะก่อน  ฉะนั้น  บุคคลในคริชณะจิตสำนึกจึงสามารถบรรลุถึงความสมบูรณ์ในการปฏิบัติโยคะ  ผู้ที่อดอาหารแบบฝืนธรรมชาติ  คิดค้นวิธีการอดอาหารขึ้นมาเองไม่สามารถฝึกปฏิบัติโยคะได้  บุคคลในคริชณะจิตสำนึกอดอาหารตามที่พระคัมภีร์ได้แนะนำไว้  และไม่อดอาหารหรือกินมากเกินความจำเป็น  ดังนั้น  เขาจึงสามารถฝึกปฏิบัติโยคะได้  ผู้ที่กินมากเกินความจำเป็นจะฝันมากในขณะหลับ  ดังนั้น  จึงต้องนอนมากเกินความจำเป็น  เราไม่ควรนอนมากกว่าหกชั่วโมงต่อวัน  ผู้ที่นอนมากกว่าหกชั่วโมงในยี่สิบสี่ชั่วโมงแน่นอนว่าถูกอิทธิพลของระดับอวิชชาครอบงำ  บุคคลผู้อยู่ในระดับอวิชชาจะมีความเกียจคร้านและชอบนอนมาก  บุคคลเช่นนี้ไม่สามารถปฏิบัติโยคะได้