ความสุรุ่ยสุร่ายในเรื่องของการกิน  การนอน  การป้องกันตัว  และเพศสัมพันธ์ซึ่งเป็นอุปสงค์ของร่างกาย  จะขวางกั้นความเจริญก้าวหน้าในการฝึกปฏิบัติโยคะ  เกี่ยวกับการกิน  สามารถประมาณได้เมื่อเราฝึกยอมรับและกินเฉพาะ  พระสาดัมฺ  อาหารทิพย์เท่านั้น  ตาม  ภควัต-คีตาฺ  (9.26)  คริชณะทรงรับการถวายพวกผัก  แป้ง  ผลไม้ข้าว  นม  ฯลฯ  เช่นนี้  บุคคลในคริชณะจิตสำนึกได้รับการฝึกฝนให้ไม่กินอาหารที่ไม่ใช่เป็นอาหารของมนุษย์  หรืออาหารที่ไม่อยู่ในประเภทแห่งความดีโดยปริยาย  เกี่ยวกับการนอนบุคคลในคริชณะจิตสำนึกจะตื่นอยู่เสมอกับการปฏิบัติหน้าที่ในคริชณะจิตสำนึกดังนั้น  เวลาที่สูญเสียไปในการนอนโดยไม่จำเป็นถือว่าเป็นการสูญเสียอย่างใหญ่หลวง  อัพยารทฺะ-คาลัทวัมฺ  บุคคลในคริชณะจิตสำนึกไม่สามารถทนได้ต่อเวลาแม้หนึ่งนาทีของชีวิตที่ผ่านไปโดยไม่ปฏิบัติตนรับใช้องค์ภควาน  ฉะนั้น  การนอนจึงจำกัดไว้ให้น้อยที่สุด  ตัวอย่างที่ดีเลิศในเรื่องนี้ได้แก่  ชรีละ  รูพะ  โกสวามี  ผู้ปฏิบัติตนรับใช้คริชณะอยู่เสมอ  และไม่สามารถนอนเกินสองชั่วโมงต่อวัน  บางครั้งก็น้อยกว่านี้  ทฺาคุระ  ฮะริดาสะ  ไม่รับประทาน  พระสาดัมฺ  และไม่นอนแม้แต่นาทีเดียวหากไม่เสร็จสิ้นการสวดมนต์ภาวนาพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ประจำวันบนประคำสามแสนพระนาม  เกี่ยวกับเรื่องงาน  บุคคลในคริชณะจิตสำนึกไม่ทำอะไรที่ไม่สัมพันธ์กับจุดประสงค์ของคริชณะ  ดังนั้น  งานของเขาจึงพอประมาณอยู่เสมอและไร้มลทินจากการสนองประสาทสัมผัสเนื่องจากไม่เกี่ยวข้องกับการสนองประสาทสัมผัสบุคคลในคริชณะจิตสำนึกจึงไม่มีเวลาปล่อยสบายทางวัตถุ  เพราะว่าเขาประมาณในการทำงาน  การพูด  การนอน  การตื่นและกิจกรรมอื่น  ๆ  ของร่างกายทั้งหมด  จึงไม่มีความทุกข์ทางวัตถุสำหรับเขา