ด้วยความมั่นใจและสติปัญญาที่ถูกต้อง  เราควรค่อย  ๆ  หยุดกิจกรรมทางประสาทสัมผัส  เช่นนี้เรียกว่า  พรัทยาฮาระฺ  ด้วยความมั่นใจ  สมาธิ  และหยุดกิจกรรมทางประสาทสัมผัส  ทำให้ควบคุมจิตใจได้  และควรสถิตในสมาธิหรือ  สะมาดิฺฺ  ในขณะนั้นจะไม่มีอันตรายใด  ๆ  เกี่ยวกับการปฏิบัติตามแนวคิดชีวิตทางวัตถุอีกต่อไป  อีกนัยหนึ่งคือ  ถึงแม้ว่าจะพัวพันอยู่กับวัตถุตราบที่ยังมีร่างวัตถุอยู่  ก็ไม่ควรคิดถึงการสนองประสาทสัมผัส  เราไม่ควรคิดถึงความสุขอื่นใดนอกจากความสุขแห่งองค์ภควาน  ระดับนี้บรรลุได้โดยง่ายดายด้วยการฝึกปฏิบัติคริชณะจิตสำนึกโดยตรง