ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ หก

ดฺยานะ-โยกะ

โศลก 26

ยะโท ยะโท นิชชะละทิ
มะนัช ชันชะลัม อัสทิฺรัมฺ

ทะทัส ทะโท นิยัมไยทัด
อาทมะนิ เอวะ วะชัม นะเยทฺ

ยะทะฮ ยะทะฮฺ  -  ที่ใด, นิชชะละทิฺ  -  ถูกรบกวน, มะนะฮฺ  -  จิตใจ, ชันชะลัมฺ  -  ไม่นิ่ง, อัสทิฺ รัมฺ  -  ไม่มั่นคง, ทะทะฮ ทะทะฮฺ  -  จากนั้น, นิยัมยะฺ  -  ประมาณ, เอทัทฺ  -  นี้, อาทมะนิฺ  -  ในตัว, เอวะฺ  -  แน่นอน, วะชัมฺ  -  ควบคุม, นะเยทฺ  -  ต้องนำมาอยู่ภายใต้

คำแปลฺ

จิตใจที่ล่องลอยไปยังแห่งหนใดก็แล้วแต่  อันเนื่องมาจากธรรมชาติที่ไม่หยุดนิ่งและไม่มั่นคงของมัน  เราต้องถอยและดึงมันกลับมาอยู่ภายใต้การควบคุมของตัวเราให้ได้

คำอธิบายฺ

ธรรมชาติของจิตใจนั้นไม่หยุดนิ่งและไม่มั่นคง  แต่โยคีผู้รู้แจ้งแห่งตนต้องควบคุมจิตใจ  ไม่ควรให้จิตใจมาควบคุมตัวเขา  ผู้ที่ควบคุมจิตใจ  (รวมทั้งประสาทสัมผัส)  ได้เรียกว่า  โกสวามีฺ  หรือ  สวามีฺ  ผู้ที่ถูกจิตใจควบคุมเรียกว่า  โก-ดาสะฺ  หรือเป็นทาสของประสาทสัมผัส  โกสวามีฺ  รู้ถึงมาตรฐานของความสุขทางประสาทสัมผัส  ในความสุขทางประสาทสัมผัสทิพย์  ประสาทสัมผัสจะต้องปฏิบัติในการรับใช้องค์  ฮริชีเคชะฺ  หรือเจ้าของสูงสุดแห่งประสาทสัมผัสคือคริชณะ  การรับใช้คริชณะด้วยประสาทสัมผัสที่บริสุทธิ์เรียกว่าคริชณะจิตสำนึก  นี่คือวิธีที่จะนำประสาทสัมผัสมาอยู่ภายใต้การควบคุม  และเป็นความสมบูรณ์สูงสุดแห่งการฝึกปฏิบัติโยคะ  ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้