ความยากลำบากในการควบคุมจิตใจที่ดื้อรั้นดังที่อารจุนะทรงดำริ  บุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้าทรงยอมรับ  แต่ในขณะเดียวกันพระองค์ทรงแนะนำว่าการฝึกปฏิบัติและการไม่ยึดติดเป็นไปได้  การฝึกปฏิบัตินั้นคืออะไร?  ในยุคปัจจุบันไม่มีใครสามารถปฏิบัติตามกฎระเบียบอันเคร่งครัดในการที่จะให้ตนเองไปอยู่ยังสถานที่ศักดิ์สิทธิ์และตั้งสมาธิจิตอยู่ที่องค์อภิวิญญาณ  หักห้ามประสาทสัมผัสและจิตใจ  ถือเพศพรหมจรรย์อยู่อย่างสันโดษ  ฯลฯ  อย่างไรก็ดี  ด้วยการปฏิบัติคริชณะจิตสำนึกในเก้าวิธีแห่งการอุทิศตนเสียสละรับใช้องค์ภควาน  วิธีแรกและสำคัญมากในการปฏิบัติอุทิศตนเสียสละคือการสดับฟังเกี่ยวกับคริชณะ  ซึ่งเป็นวิถีทิพย์ที่ทรงพลังอำนาจมากในการขจัดข้อสงสัยทั้งหลายให้ออกไปจากจิตใจ  ผู้ที่สดับฟังเกี่ยวกับคริชณะได้มากเท่าไร  จะมีความรู้แจ้งและไม่ยึดติดกับทุกสิ่งทุกอย่างที่นำพาจิตใจให้ออกห่างจากคริชณะมากเท่านั้น  จากการไม่ยึดติดจิตใจอยู่กับกิจกรรมที่ไม่อุทิศตนเสียสละให้พระองค์  เขาสามารถเรียนรู้  ไวรากยะฺ  ได้อย่างง่ายดาย  ไวรากยะฺ  หมายถึงการไม่ยึดติดกับวัตถุและให้จิตใจปฏิบัติอยู่กับดวงวิญญาณ  การไม่ยึดติดในวิถีทิพย์ของพวกไม่เชื่อในรูปลักษณ์ยากยิ่งกว่าการยึดมั่นจิตใจอยู่กับกิจกรรมของคริชณะ  เช่นนี้ปฏิบัติได้เพราะจากการสดับฟังเกี่ยวกับคริชณะจะทำให้ยึดมั่นกับดวงวิญญาณสูงสุดโดยปริยาย  การยึดมั่นเช่นนี้เรียกว่า  พะเร-  ชานุบฺะวะฺ  ความพึงพอใจทิพย์  คล้าย  ๆ  กับความรู้สึกพึงพอใจกับอาหารทุกคำที่คนกำลังหิวได้รับประทาน  ขณะที่กำลังหิวเมื่อได้รับประทานมากเท่าไรก็จะรู้สึกพึงพอใจและมีพลังงานเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น  ในทำนองเดียวกัน  จากการปฏิบัติรับใช้ด้วยการอุทิศตนเสียสละ  เขามีความรู้สึกพึงพอใจทิพย์ในขณะที่จิตใจไม่ยึดติดกับจุดมุ่งหมายทางวัตถุ  เหมือนกับการรักษาโรคด้วยวิธีที่ชำนาญ  และโภชนาการที่เหมาะสม  ดังนั้น  การสดับฟังกิจกรรมทิพย์ขององค์ชรีคริชณะจึงเป็นวิธีรักษาที่มีความชำนาญสำหรับจิตใจที่บ้าคลั่ง  และการรับประทานภัตตาหารที่ถวายให้คริชณะคือโภชนาการที่เหมาะสมสำหรับคนไข้ที่กำลังมีความทุกข์  การรักษาเช่นนี้คือวิธีของคริชณะจิตสำนึก