ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ หก

ดฺยานะ-โยกะ

โศลก 36

อสัมยะทาทมะนา โยโก
ดุชพราพะ อิทิ เม มะทิฮฺ

วัชยาทมะนา ทุ ยะทะทา ชัคโย
่วาพทุม อุพายะทะฮฺ

อสัมยะทะฺ  -  หักห้ามไม่ไหว, อาทมะนาฺ  -  ด้วยจิตใจ, โยกะฮฺ  -  การรู้แจ้งแห่งตน, ดุชพรา พะฮฺ  -  ยากที่จะบรรลุ, อิทิฺ  -  ดังนั้น, เมฺ  -  ของข้า, มะทิฮฺ  -  ความเห็น, วัชยะฺ  -  ควบคุม, อาทมะนาฺ  -  ด้วยจิตใจ, ทฺุ  -  แต่, ยะทะทาฺ  -  ขณะที่พยายาม, ชัคยะฮฺ  -  ปฏิบัติได้, อวาพทุมฺ  -  บรรลุ, อุพายะทะฮฺ  -  ด้วยวิธีที่เหมาะสม

คำแปลฺ

สำหรับผู้ที่หักห้ามจิตใจของตนเองไม่ได้  การรู้แจ้งแห่งตนเป็นงานที่ยาก  แต่ผู้ที่ควบคุมจิตใจตนเองได้  และพยายามในวิถีทางที่ถูกต้อง  จะประสบผลสำเร็จอย่างแน่นอน  นี่คือความเห็นของข้า

คำอธิบายฺ

บุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้าทรงประกาศว่าผู้ที่ไม่ยอมรับการรักษาที่ถูกต้องที่จะให้จิตใจไม่ยึดติดกับการปฏิบัติทางวัตถุ  จะบรรลุผลสำเร็จในการรู้แจ้งแห่งตนได้ยากมาก  การพยายามฝึกปฏิบัติโยคะในขณะที่จิตใจใฝ่หาความสุขทางวัตถุ  เปรียบเสมือนกับการพยายามจุดไฟในขณะที่ราดน้ำลงไป  ฝึกปฏิบัติโยคะโดยไม่ควบคุมจิตใจเป็นการเสียเวลา  การอวดวิธีการปฏิบัติโยคะเช่นนี้อาจได้รับผลกำไรงามทางวัตถุ  แต่ว่าไร้ประโยชน์ในการรู้แจ้งแห่งดวงวิญญาณ  ฉะนั้น  เขาต้องควบคุมจิตใจโดยให้จิตใจปฏิบัติรับใช้ด้วยความรักทิพย์แด่องค์ภควานอยู่เสมอ  นอกจากจะปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึก  มิฉะนั้นแล้วจะไม่สามารถควบคุมจิตใจได้อย่างมั่นคง  บุคคลในคริชณะจิตสำนึกบรรลุผลแห่งการปฏิบัติโยคะได้อย่างง่ายดาย  โดยไม่ต้องพยายามนอกเหนือไปจากนี้  แต่ผู้ฝึกปฏิบัติโยคะไม่สามารถบรรลุผลสำเร็จได้โดยปราศจากคริชณะจิตสำนึก