วิถีทางเพื่อความรู้แจ้งแห่งตนหรือระบบโยคะได้อธิบายใน  ภควัต-คีตาฺ  หลักธรรมพื้นฐานเพื่อความรู้แจ้งแห่งตนคือความรู้ที่ว่าสิ่งมีชีวิตไม่ใช่ร่างกายวัตถุนี้แต่ว่าแตกต่างไปจากร่างวัตถุ  และความสุขของเขาอยู่ในชีวิตอมตะ  เปี่ยมไปด้วยความปลื้มปีติสุข  และความรู้  สิ่งเหล่านี้เป็นทิพย์อยู่เหนือทั้งร่างกายและจิตใจ  ความรู้แจ้งแห่งตนค้นพบได้ด้วยวิถีแห่งความรู้  ด้วยการฝึกปฏิบัติแปดระบบหรือด้วย  ภักดี-โยคะฺ  ในแต่ละวิธีนี้จะต้องรู้แจ้งสถานภาพพื้นฐานของสิ่งมีชีวิต  ความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับองค์ภควาน  กิจกรรมซึ่งทำให้เขาสามารถสถาปนาความสัมพันธ์ที่สูญหายไปให้กลับมาอีกครั้ง  และบรรลุถึงระดับสมบูรณ์สูงสุดแห่งคริชณะจิตสำนึก  การปฏิบัติตามทางใดทางหนึ่งในสามวิธีที่กล่าวไว้ข้างต้น  แน่นอนว่าจะต้องบรรลุเป้าหมายสูงสุดในไม่ช้าก็เร็ว  องค์ภควานทรงยืนยันไว้เช่นนี้ในบทที่สอง  แม้ความพยายามเพียงเล็กน้อยบนวิถีทิพย์จะให้ความหวังอย่างสูงเพื่อการจัดส่ง  จากสามวิธีนี้  วิธีของ  ภักดี-โยคะฺ  เหมาะสมโดยเฉพาะสำหรับยุคนี้  เพราะเป็นวิธีตรงที่สุดเพื่อความรู้แจ้งองค์ภควาน  เพื่อให้มั่นใจยิ่งขึ้นไปอีก  อารจุนะทรงถามคริชณะเพื่อให้ทรงยืนยันคำดำรัสที่เคยกล่าวไว้  บุคคลอาจยอมรับวิธีเพื่อความรู้แจ้งอย่างจริงใจ  แต่วิธีแห่งการเพิ่มพูนความรู้  การฝึกปฏิบัติของระบบโยคะแปดระดับโดยทั่วไปเป็นสิ่งที่ยากมากสำหรับยุคนี้  ฉะนั้น  แม้จะพยายามอย่างสม่ำเสมอ  แต่อาจประสบความล้มเหลวเนื่องจากเหตุผลมากมาย  ประการแรก  เขาอาจไม่มีความจริงจังเพียงพอในการปฏิบัติตามวิธี  การก้าวเดินไปบนวิถีทิพย์คล้ายกับการประกาศสงครามกับพลังงานแห่งความหลง  ฉะนั้น  เมื่อไรที่บุคคลพยายามที่จะหนีไปจากเงื้อมมือของพระนางมายา  นางจะพยายามเอาชนะผู้ฝึกปฏิบัติด้วยการหลอกล่อให้หลงมากมาย  พันธวิญญาณถูกหลอกล่อให้หลงอยู่แล้วด้วยระดับแห่งพลังงานวัตถุ  จึงเป็นไปได้เสมอที่จะถูกหลอกล่อให้หลงอีกครั้งหนึ่ง  แม้ขณะฝึกปฏิบัติตามระเบียบวินัยทิพย์  เช่นนี้เรียกว่า  โยกาช  ชะ  ลิทะ-มานะสะฮฺ  การเบี่ยงเบนจากวิถีทิพย์  อารจุนะทรงตั้งคำถามเพื่อให้ทราบถึงผลแห่งการเบี่ยงเบนจากวิถีเพื่อความรู้แจ้งแห่งตน