ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ หก

ดฺยานะ-โยกะ

โศลก 39

เอทัน เม สัมชะยัม คริชณะ
เชฺททุม อารฮะสิ อเชชะทะฮฺ

ทวัด-อันยะฮ สัมชะยัสยาสยะ
เชฺททา นะ ฮิ อุพะพัดยะเทฺ

เอทัทฺ  -  นี่คือ, เมฺ  -  ของข้า, สัมชะยัมฺ  -  ข้อสงสัย, คริชณะฺ  -  โอ้ คริชณะ, เชฺททุมฺ  -  ปัดเป่า, อารฮะสิฺ  -  พระองค์ได้รับการขอร้อง, อเชชะทะฮฺ  -  อย่างสมบูรณ์, ทวัทฺ  -  กว่าพระองค์, อันยะฮฺ  -  ผู้อื่น, สัมชะยัสยะฺ  -  แห่งความสงสัย, อัสยะฺ  -  นี้, เชฺททาฺ  -  เคลื่อนออก, นะฺ  -  ไม่เคย, ฮิฺ  -  แน่นอน, อุพะพัดยะเทฺ  -  ค้นพบ

คำแปลฺ

โอ้  คริชณะ  นี่คือข้อสงสัย  ข้าพเจ้าขอให้พระองค์ทรงช่วยขจัดข้อสงสัยนี้ไปให้หมดสิ้น  นอกจากพระองค์แล้วจะไม่มีผู้ใดสามารถขจัดข้อสงสัยนี้ได้

คำอธิบายฺ

คริชณะทรงเป็นผู้รู้อดีต  ปัจจุบัน  และอนาคตอย่างสมบูรณ์  ในตอนต้นของ  ภควัต-คีตาฺ  องค์ภควานตรัสว่าสิ่งมีชีวิตทั้งหลายมีความเป็นปัจเจกในอดีต  เป็นปัจเจกในปัจจุบัน  และจะยังคงมีบุคลิกลักษณะเป็นปัจเจกสืบต่อไปในอนาคต  แม้หลังจากที่หลุดพ้นจากพันธนาการทางวัตถุแล้ว  ฉะนั้น  พระองค์ทรงให้ความกระจ่างเกี่ยวกับคำถามของปัจเจกชีวิตในอนาคตเรียบร้อยแล้ว  มาบัดนี้  อารจุนะทรงปรารถนาที่จะทราบถึงอนาคตของนักทิพย์นิยมผู้ไม่ประสบความสำเร็จ  ไม่มีผู้ใดเทียบเท่าหรือเหนือกว่าคริชณะ  ผู้ที่เรียกว่านักบวชและนักปราชญ์ยิ่งใหญ่ทั้งหลายที่ได้รับพระเมตตาจากธรรมชาติวัตถุไม่สามารถเทียบเท่าองค์ภควานได้  ดังนั้น  คำตัดสินของคริชณะถือว่าเป็นคำตอบสุดท้ายและสมบูรณ์ต่อข้อสงสัยทั้งมวล  เพราะทรงทราบอดีต  ปัจจุบันและอนาคตอย่างสมบูรณ์  แต่ไม่มีผู้ใดทราบถึงพระองค์  คริชณะและสาวกผู้มีคริชณะจิตสำนึกเท่านั้นที่ทราบว่าอะไรคืออะไร