โยคีผู้เจริญแล้วไม่ติดใจอยู่กับพิธีกรรมของพระคัมภีร์  แต่จะชื่นชอบหลักธรรมของโยคะโดยปริยาย  ซึ่งสามารถพัฒนาให้มาถึงคริชณะจิตสำนึกอย่างสมบูรณ์หรือความสมบูรณ์สูงสุดแห่งโยคะ  ใน  ชรีมัด-บฺากะวะธัมฺ  (3.33.7  )  การที่นักทิพย์นิยมผู้เจริญแล้วไม่สนใจพิธีกรรมทางพระเวท  ได้อธิบายไว้ดังนี้

“โอ้  องค์ภควานที่รัก!  บุคคลผู้สวดภาวนาพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์แม้จะเกิดในตระกูลคนกินสุนัข  ก็มีความเจริญในชีวิตทิพย์มาก  ผู้สวดภาวนาเช่นนี้ได้ปฏิบัติความสมถะและการบูชาทุกชนิดโดยไม่ต้องสงสัย  ได้อาบน้ำในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ทุกแห่ง  และได้เสร็จสิ้นการศึกษาพระคัมภีร์ทั้งหมดแล้ว”

องค์ชรีเชธันญะทรงให้ตัวอย่างสาวกที่มีชื่อเสียงเช่นนี้ไว้ด้วยการยอมรับ  ทฺา-คุระ  ฮาริดาสะ  ว่าเป็นหนึ่งในสาวกที่สำคัญที่สุดของพระองค์  ถึงแม้  ทฺาคุระ  ฮาริดาสะได้เกิดในตระกูลมุสลิม  แต่ได้พัฒนามาจนองค์ชรีเชธันญะทรงให้ฉายาว่า  นามาชารยะฺอันเนื่องมากจาก  ทฺาคุระ  ฮาริดาสะ  รับเอาหลักการสวดภาวนาอย่างเคร่งครัดถึงสามแสนพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์ภควานทุกวัน  ฮะเร  คริชณะ  ฮะเร  คริชณะ  คริชณะคริชณะ  ฮะเร  ฮะเร/  ฮะเร  รามะ  ฮะเร  รามะ  รามะ  รามะ  ฮะเร  ฮะเร  ท่านสวดภาวนาพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์อยู่เสมอ  เข้าใจว่าในอดีตชาติท่านต้องผ่านการปฏิบัติตามพิธีกรรมของพระเวททั้งหลาย  ที่เรียกว่า  ชับดะ-บระฮมะฺ  ดังนั้น  นอกจากมีความบริสุทธิ์  มิฉะนั้น  จะไม่สามารถรับหลักธรรมของคริชณะจิตสำนึก  หรือปฏิบัติการสวดภาวนาพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์ภควาน  ฮะเร  คริชณะ  ได้