ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ หก

ดฺยานะ-โยกะ

โศลก 7

จิทาทมะนะฮ พระชานทัสยะ
พะระมาทมา สะมาฮิทะฮฺ

ชีโทชณะ-สุคฺะ-ดุฮเคชุ
ทะทฺา มานาพะมานะโยฮฺ

จิทะ-อาทมะนะฮฺ  -  ของผู้ที่เอาชนะจิตใจตนเองได้แล้ว, พระชานทัสยะฺ  -  ผู้ได้รับความสงบด้วยการควบคุมจิตใจ, พะระมะ-อาทมาฺ  -  อภิวิญญาณ, สะมาฮิทะฮฺ  -  เข้าพบอย่างสมบูรณ์, ชีทะฺ  -  ในความเย็น, อุชณะฺ  -  ความร้อน, สุคฺะฺ  -  ความสุข, ดุฮเคฺชฺุ  -  และความทุกข์, ทะทฺาฺ  -  เช่นกัน, มานะฺ  -  ในเกียรติยศ, อพะมานะโยฮฺ  -  และไร้เกียรติยศ

คำแปลฺ

สำหรับผู้ที่เอาชนะจิตใจตนเองได้  บรรลุถึงองค์อภิวิญญาณเรียบร้อยแล้ว  และได้รับความสงบ  บุคคลเช่นนี้ความสุขและความทุกข์  ความร้อนและความเย็นการได้เกียรติและการเสียเกียรติ  ทั้งหมดมีค่าเท่ากัน

คำอธิบายฺ

อันที่จริงทุกชีวิตมีจุดมุ่งหมายเพื่อปฏิบัติตามคำสั่งของบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  ผู้ทรงประทับอยู่ภายในหัวใจของทุกคนในรูป  พะระมาทมาฺ  เมื่อจิตใจได้ถูกพลังงานแห่งความหลงภายนอกนำไปในทางที่ผิด  เขาจะถูกพันธนาการอยู่ในกิจกรรมทางวัตถุ  ฉะนั้น  ทันทีที่ควบคุมจิตใจได้ด้วยหนึ่งในวิธีของระบบโยคะ  พิจารณาได้ว่าเขาบรรลุถึงจุดหมายปลายทางแล้ว  เขาต้องปฏิบัติตามคำสั่งจากผู้ที่สูงกว่า  เมื่อจิตใจตั้งมั่นอยู่ที่ธรรมชาติที่สูงกว่า  จะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปฏิบัติตามคำสั่งขององค์ภควานจิตใจต้องยอมรับคำสั่งที่สูงกว่าและปฏิบัติตามนั้น  ผลแห่งการควบคุมจิตใจได้คือปฏิบัติตามคำสั่งของ  พะระมาทมาฺ  หรือองค์อภิวิญญาณโดยปริยาย  เพราะว่าผู้ที่อยู่ในคริชณะจิตสำนึกบรรลุถึงสถานภาพทิพย์นี้ได้โดยทันที  สาวกขององค์ภควานไม่ได้รับผลกระทบจากสิ่งคู่ที่มีอยู่ทางวัตถุ  เช่น  ความทุกข์และความสุข  ความเย็นและความร้อน  ฯลฯระดับนี้คือการปฏิบัติ  สะมาดิฺ  หรือซึมซาบอยู่ในองค์ภควาน