ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ หก

ดฺยานะ-โยกะ

โศลก 9

สุฮริน-มิทราริ อุดาสีนะ-
มัดฮยัสทฺะ-ดเวชยะ-บันดํุชฺุ

สาดํุชุ อพิ ชะ พาเพชุ
สะมะ-บุดดิฺร วิชิชยะเทฺ

สุ-ฮริทฺ  -  แด่ผู้ปรารถนาดีโดยธรรมชาติ, มิทระฺ  -  ผู้มีบุญคุณด้วยความรัก, อริฺ  -  ศัตรู, อุดา สีนะฺ  -  เป็นกลางระหว่างคู่ปรปักษ์, มัดฮยัสทฺะฺ  -  ผู้ปรองดองระหว่างคู่ปรปักษ์, ดเวชยะฺ  -  ผู้อิจฉา, บันดํุชฺุ  -  และญาติหรือผู้ปรารถนาดี, สาดํุชฺุ  -  แด่นักบุญ, อพิฺ  -  รวมทั้ง, ชะฺ  -  และ, พาเพชฺุ  -  แด่คนบาป, สะมะฺ  -  บุดดิฺฮฺ  -  มีปัญญาเสมอภาค, วิชิชยะเทฺ  -  สูงขึ้นไปอีก

คำแปลฺ

พิจารณาว่าบุคคลเจริญสูงขึ้นไปอีก  เมื่อเขาเห็นผู้ปรารถนาดีที่ซื่อสัตย์  ผู้มีบุญคุณด้วยความรัก  ผู้เป็นกลาง  ผู้ปรองดอง  ผู้อิจฉา  มิตรและศัตรู  นักบุญและคนบาป  ทั้งหมดนี้เขาเห็นด้วยจิตใจที่เสมอภาค