ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ เจ็ด

ความรู้แห่งสัจธรรม

โศลก 30

สาดิฺบํูทาดิฺไดวัม มาม
สาดิฺยะกยัม ชะ เย วิดุฮฺ

พระยาณะ-คาเล ´พิ ชะ มาม
เท วิดุร ยุคทะ-เชทะสะฮฺ

สะ-อดิฺบํูทะฺ  -  และหลักการปกครองแห่งปรากฏการณ์ทางวัตถุ, อดิฺไดวัมฺ  -  ปกครองเทวดาทั้งหลาย, มามฺ  -  ข้า, สะ-อดิฺยะกยัมฺ  -  และปกครองพิธีบูชาทั้งหมด, ชะฺ  -  เช่นกัน, เยฺ  -  พวกที่, วิดุฮฺ  -  รู้, พระยาณะฺ  -  ความตาย, คาเลฺ  -  ขณะที่, อพิฺ  -  แม้, ชะฺ  -  และ, มามฺ  -  ข้า, เทฺ  -  พวกเขา, วิดุฮฺ  -  รู้, ยุคทะ-เชทะสะฮฺ  -  จิตใจพวกเขาปฏิบัติในข้า

คำแปลฺ

พวกที่มีจิตสำนึกสมบูรณ์ในข้า  ผู้รู้จักข้าองค์ภควานสูงสุดว่าเป็นหลักในการบริหารปรากฏการณ์ทางวัตถุ  บริหารเหล่าเทวดา  และพิธีบูชาทั้งหลาย  สามารถเข้าใจและรู้ถึงข้าบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  แม้ขณะที่ตาย

คำอธิบายฺ

บุคคลปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึกไม่เบี่ยงเบนจากวิถีทางในการเข้าใจบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้าอย่างสมบูรณ์  ด้วยการคบหาสมาคมทิพย์ในคริชณะจิตสำนึก  เขาสามารถเข้าใจว่าองค์ภควานทรงเป็นหลักในการบริหารปรากฏการณ์ทางวัตถุ  และบริหารแม้เหล่าเทวดาได้อย่างไร  จากการคบหาสมาคมทิพย์เช่นนี้  เขาค่อย  ๆ  มีความมั่นใจต่อองค์ภควาน  และในขณะตายบุคคลในคริชณะจิตสำนึกเช่นนี้จะไม่มีวันลืมคริชณะ  โดยธรรมชาติเขาจะได้รับการส่งเสริมไปยังดาวเคราะห์ขององค์ภควาน  โกโลคะ  วรินดาวะนะ

บทที่เจ็ดนี้  อธิบายว่าเราสามารถจะมีคริชณะจิตสำนึกอย่างสมบูรณ์ได้อย่างไรจุดเริ่มต้นของคริชณะจิตสำนึกคือการมาคบหาสมาคมกับบุคคลผู้มีคริชณะจิตสำนึกการคบหาสมาคมเช่นนี้เป็นทิพย์  จะทำให้เรามาสัมผัสกับองค์ภควานโดยตรงและด้วยพระกรุณาธิคุณขององค์ภควาน  เราสามารถเข้าใจคริชณะว่าทรงเป็นบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  ในขณะเดียวกัน  เราสามารถเข้าใจสถานภาพพื้นฐานอันแท้จริงของสิ่งมีชีวิต  สิ่งมีชีวิตลืมคริชณะและมาถูกกิจกรรมทางวัตถุพันธนาการได้อย่างไร  จากการค่อย  ๆ  พัฒนาคริชณะจิตสำนึกด้วยการคบหาสมาคมกับกัลยาณมิตร  สิ่งมีชีวิตสามารถเข้าใจว่าเนื่องจากลืมคริชณะเราจึงมาอยู่ในสภาวะตามกฎแห่งธรรมชาติวัตถุ  และยังเข้าใจอีกว่าชีวิตในร่างวัตถุนี้เป็นโอกาสที่จะเรียกคริชณะจิตสำนึกกลับคืนมา  จึงควรใช้สอยประโยชน์อย่างเต็มที่เพื่อให้ได้รับพระเมตตาอันหาที่สุดมิได้จากองค์ภควาน

ได้สนทนากันหลายประเด็นในบทนี้  เช่น  บุคคลผู้อยู่ในความทุกข์  บุคคลผู้ชอบถาม  บุคคลผู้ต้องการสิ่งจำเป็นทางวัตถุ  ความรู้แห่ง  บระฮมันฺ  ความรู้แห่ง  พะระ-  มาทมาฺ  ความหลุดพ้นจากการเกิด  การตาย  และโรคภัยไข้เจ็บ  และการบูชาองค์ภควาน  อย่างไรก็ดีผู้ที่พัฒนาในคริชณะจิตสำนึกจริง  ๆ  จะไม่สนใจกับวิธีต่าง  ๆ  เหล่านี้เขาเพียงแต่ปฏิบัติตนในกิจกรรมของคริชณะจิตสำนึกโดยตรง  และบรรลุถึงสถานภาพพื้นฐานอันแท้จริงของตนเองว่าเป็นผู้รับใช้นิรันดรขององค์ชรีคริชณะ  ในสภาวะเช่นนี้เขาจะมีความยินดีในการสดับฟังและสรรเสริญองค์ภควาน  ในการอุทิศตนเสียสละรับใช้ด้วยความบริสุทธิ์  และมั่นใจว่าจากการกระทำเช่นนี้จุดมุ่งหมายทั้งหมดของเขาจะบรรลุผลสำเร็จ  ความศรัทธาอันแรงกล้าเช่นนี้เรียกว่า  ดริดฺะ-วระทะฺ  ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของ  ภักดี-  โยคะฺ  หรือการรับใช้ทิพย์ด้วยความรัก  นี่คือข้อสรุปของพระคัมภีร์ทั้งหลาย  บทที่เจ็ดของ  ภควัต-คีตาฺ  เป็นเนื้อหาสาระแห่งความมุ่งมั่นนี้

ดังนั้น ได้จบคำอธิบายโดย บัฺคธิเวดันธะ บทที่เจ็ดของหนังสือฺ ชรีมัด บฺะกะวัด-กีทา ในหัวข้อเรื่อง
ความรู้แห่งสัจธรรมฺ