โศลกนี้  ได้กล่าวไว้อย่างชัดเจนว่าในขณะกำลังตาย  จิตใจต้องตั้งมั่นในการอุทิศตนเสียสละต่อบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  สำหรับพวกที่ฝึกปฏิบัติโยคะ  ได้แนะนำไว้ว่าให้กำหนดพลังแห่งชีวิตให้มาอยู่ระหว่างคิ้วทั้งสอง  (ที่  อากยา-ชัคระฺ)  การปฏิบัติ  ชัด-ชัคระ-โยกะฺ  เกี่ยวเนื่องกับการทำสมาธิที่  ชัคระฺ  ทั้งหกซึ่งเกริ่นไว้  ณ  ที่นี้สาวกผู้บริสุทธิ์มิได้ฝึกปฏิบัติโยคะเช่นนี้  แต่เพราะว่าปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึกอยู่เสมอขณะกำลังตาย  ด้วยพระกรุณาธิคุณของคริชณะทำให้สามารถระลึกถึงองค์ภควานได้ดังจะอธิบายในโศลกสิบสี่

การใช้คำว่า  โยกะ-บะเลนะฺ  มีความสำคัญในโศลกนี้  เพราะปราศจากการปฏิบัติโยคะ  ไม่ว่าจะเป็น  ชัท-ชัคระ-โยกะฺ  หรือ  ภักดี-โยคะฺ  เราจะไม่สามารถมาถึงระดับทิพย์นี้ในขณะที่กำลังตาย  ขณะตายไม่มีใครสามารถระลึกถึงองค์ภควานขึ้นมาได้ในทันที  เราจึงต้องฝึกปฏิบัติระบบโยคะบางอย่าง  โดยเฉพาะระบบ  ภักดี-โยคะฺเนื่องจากจิตใจของเราขณะกำลังตายจะสับสนมาก  เราจึงควรฝึกปฏิบัติวิถีทิพย์ผ่านระบบโยคะในระหว่างที่เรายังมีชีวิตอยู่