ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ แปด

การบรรลุถึงองค์ภควาน

โศลก 12

สารวะ-ดวาราณิ สัมยัมยะ
มะโน ฮริดิ นิรุดฺยะ ชะฺ

มูรดฺนิ อาดฺายาทมะนะฮ พราณัม
อาสทิฺโท โยกะ-ดฺาระณามฺ

สารวะ-ดวาราณิฺ  -  ประตูทั้งหมดของร่างกาย, สัมยัมยะฺ  -  ควบคุม, มะนะฮฺ  -  จิตใจ, ฮริดิฺ  -  ในหัวใจ, นิรุดฺยะฺ  -  ขอบเขต, ชะฺ  -  เช่นกัน, มูรดฺนิฺ  -  บนศีรษะ, อาดฺายะฺ  -  ตั้งมั่น, อาทมะนะฮฺ  -  ของวิญญาณ, พราณัมฺ  -  ลมปราณชีวิต, อาสทิฺทะฮฺ  -  สถิต, โยกะฺ  -  ดฺาระณามฺ  -  สภาวะโยคะ

คำแปลฺ

สภาวะโยคะคือการไม่ยึดติดกับการปฏิบัติทางประสาทสัมผัสทั้งหมด  ปิดประตูประสาทสัมผัสทั้งหมด  ตั้งจิตมั่นอยู่ที่หัวใจ  และกำหนดลมปราณชีวิตอยู่ที่บนศีรษะ  เขาสถิตตนเองอยู่ในโยคะ

คำอธิบายฺ

การปฏิบัติโยคะได้แนะนำไว้  ณ  ที่นี้  ก่อนอื่นเราต้องปิดประตูเพื่อความสุขทางประสาทสัมผัสทั้งหมด  การปฏิบัติเช่นนี้เรียกว่า  พรัทยาฮาระฺ  หรือการถอนประสาทสัมผัสต่าง  ๆ  ให้ออกจากอายตนะภายนอก  อวัยวะประสาทสัมผัสเพื่อรับความรู้  เช่น  ตาหู  จมูก  ลิ้น  และสัมผัส  ควรถูกควบคุมอย่างสมบูรณ์  ไม่ควรปล่อยให้ไปปฏิบัติเพื่อสนองประสาทสัมผัสของตน  เช่นนี้จิตใจจดจ่ออยู่ที่อภิวิญญาณภายในหัวใจ  และพลังชีวิตยกสูงขึ้นไปด้านบนของศีรษะ  วิธีนี้ได้อธิบายไว้อย่างละเอียดในบทที่หกซึ่งกล่าวไว้ว่าการปฏิบัติเช่นนี้ไม่เหมาะสมสำหรับยุคนี้  วิธีที่ดีที่สุดคือคริชณะจิตสำนึก  หากเราสามารถตั้งจิตมั่นอยู่ที่คริชณะในการอุทิศตนเสียสละรับใช้อยู่เสมอจะเป็นการง่ายมาก  ที่จะคงอยู่ในความสงบที่ไม่หวั่นไหว  หรือยู่ใน  สะมาดิฺฺ