เวลาในจักรวาลวัตถุมีจำกัดและปรากฏในรอบของกัปหรือ  คัลพะฺ  หนึ่ง  คัลพะฺ  เป็นหนึ่งวันของพระพรหม  หนึ่งวันของพระพรหมประกอบไปด้วยหนึ่งพันรอบของสี่ยุคคือ  สัทยะยุค,  เทรทายุค,  ดวาพะระยุคฺ,  และ  คะลิยุคฺ  ลักษณะของ  สัทยะฺ  ยุค  คือมีความดี  มีปัญญา  และมีศาสนา  โดยทั่วไปยุคนี้จะไม่มีอวิชชาและความชั่ว  ยุคนี้มีระยะเวลา  1,728,000  ปี  ใน  เทรทา-ยุคฺ  ความชั่วเริ่มเข้ามา  ยุคนี้มีระยะเวลา  1,296,000ปี  ใน  ดวาพะระ-ยุคฺ  ความดีและศาสนาจะเสื่อมลงมาก  ความชั่วแผ่ขยาย  ยุคนี้มีระยะเวลา  864,000  ปี  ท้ายสุดใน  คะลิ-ยุคฺ  (ยุคที่เรามีประสบการณ์มากว่า  5,000  ปี)  จะมีการทะเลาะวิวาท  ต่อสู้  อวิชชา  ไร้ศาสนา  และความชั่วแพร่หลายมาก  ความดีที่แท้จริงเกือบหาไม่พบเลย  ยุคนี้มีระยะเวลา  432,000  ปี  ใน  คะลิ-ยุคฺ  ความชั่วแผ่ไพศาลไปจนถึงปลายยุค  และองค์ภควานเสด็จลงมาเองในรูปของ  คัลคิ  อวะทาระฺ  เพื่อขจัดเหล่ามารและช่วยสาวกไว้  จากนั้นก็เริ่มต้น  สัทยะ-ยุคฺ  ใหม่แล้ววิธีการเดียวกันนี้ดำเนินต่อไปอีกครั้ง  สี่ยุคนี้หมุนเวียนเปลี่ยนไปหนึ่งพันครั้งรวมกันเป็นหนึ่งวันของพระพรหม  และจำนวนเดียวกันนี้ก็รวมกันเป็นหนึ่งคืน  พระพรหมมีอายุขัยหนึ่งร้อย  “ปี”  เช่นนี้  จากนั้นพระพรหมสิ้นชีวิต  “หนึ่งร้อยปีเช่นนี้”  จากการคำนวณทางโลกรวมกันเป็น  311  ล้านล้าน40  พันล้านปีของโลก  เมื่อการคำนวณชีวิตของพระพรหมดูเหมือนยืนยาวไม่มีวันสิ้นสุด  แต่มองจากมุมอมตะ  ก็เป็นเพียงชั่วแวบเดียวเหมือนสายฟ้าแลบ  ในมหาสมุทรแหล่งกำเนิดมีพระพรหมจำนวนนับไม่ถ้วนเกิดขึ้นมาและจากไปเหมือนกับฟองน้ำในมหาสมุทรแอตแลนติค  พระพรหมและการสร้างของท่านทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งของจักรวาลวัตถุ  ดังนั้น  บรรดาพระพรหมจึงผ่านไปเรื่อย  ๆ

ในจักรวาลวัตถุแม้แต่พระพรหมยังไม่เป็นอิสระจากกรรมวิธีแห่งการเกิดความแก่  โรคภัยไข้เจ็บ  และความตาย  อย่างไรก็ดีพระพรหมทรงปฏิบัติในการรับใช้องค์ภควานโดยตรงด้วยการบริหารจักรวาลนี้  ฉะนั้น  ท่านจึงบรรลุความหลุดพ้นทันที  สันนยาสีฺ  ผู้เจริญก้าวหน้าจะได้รับการส่งเสริมไปที่ดาวเคราะห์โดยเฉพาะของพระพรหมชื่อ  บระฮมะโลคะ  ซึ่งเป็นดาวเคราะห์สูงสุดในจักรวาลวัตถุ  ซึ่งมีอายุยืนยาวกว่าดาวเคราะห์สวรรค์ทั้งหลายในระดับชั้นที่สูงกว่าของระบบดาวเคราะห์  แต่พระพรหมรวมทั้งผู้อาศัยอยู่ที่บระฮมะโลคะทั้งหมดต้องพบกับความตายตามกาลเวลา  ซึ่งเป็นไปตามกฎแห่งธรรมชาติวัตถุ