ในภาคสามของ  ชรีมัด-บฺากะวะธัมฺ  คะพิละ  มุนิ  ทรงกล่าวถึงผู้ที่มีความชำนาญในกิจกรรมเพื่อผลทางวัตถุ  และวิธีการบูชาต่าง  ๆ  ในโลกเพื่อบรรลุถึงดวงจันทร์หลังจากตายไป  วิญญาณผู้เจริญเหล่านี้อยู่ที่ดวงจันทร์ประมาณ  10,000  ปี  (จากการคำนวณของเทวดา)  และมีชีวิตอยู่กับความสุขด้วยการดื่ม  โสมะ-ระสะฺ  ในที่สุดพวกเขาจะกลับมาในโลกนี้อีก  เช่นนี้หมายความว่าบนดวงจันทร์มีสิ่งมีชีวิตระดับที่สูงกว่า  ถึงแม้ไม่อาจสำเหนียกได้ด้วยประสาทสัมผัสที่หยาบ