โศลกนี้เป็นการสรุปบทที่เจ็ดและบทที่แปด  ซึ่งพูดถึงคริชณะจิตสำนึกและการอุทิศตนเสียสละรับใช้โดยเฉพาะ  เราต้องศึกษาคัมภีร์พระเวทภายใต้การนำของพระอาจารย์ทิพย์  ปฏิบัติสมถะและบำเพ็ญเพียรอย่างมากในขณะที่อยู่ภายใต้การดูแลของพระอาจารย์  บระฮมะชารีฺ  ต้องอยู่ในบ้านของพระอาจารย์ทิพย์เหมือนเป็นผู้รับใช้  และต้องออกไปภิกขาจารตามบ้าน  นำสิ่งของมาให้พระอาจารย์  รับประทานอาหารตามคำสั่งของพระอาจารย์เท่านั้น  หากพระอาจารย์ละเลยไม่เรียกศิษย์มารับประทาน  ศิษย์จะอดอาหารในวันนั้น  เหล่านี้คือหลักธรรมพระเวทบางประการที่บระฮมะชารยะฺ  ฝึกปฏิบัติ

หลังจากศิษย์ศึกษาคัมภีร์พระเวทอยู่กับพระอาจารย์  จากอายุห้าปีจนถึงอายุยี่สิบปีเขาอาจกลายมาเป็นสุภาพบุรุษผู้มีบุคลิกที่สมบูรณ์  การศึกษาคัมภีร์พระเวทมิใช่เป็นการพักผ่อนหย่อนใจเหมือนนักคาดคะเนที่นั่งบนเก้าอี้นวม  แต่เป็นไปเพื่อการเปลี่ยนแปลงบุคลิก  หลังจากได้รับการฝึกฝนเช่นนี้  บระฮมะชารีฺ  จะได้รับอนุญาตให้ไปแต่งงานและใช้ชีวิตคฤหัสถ์  เมื่อเป็นคฤหัสถ์เขาต้องปฏิบัติการบูชาต่าง  ๆ  เพื่อบรรลุถึงความรู้แจ้งยิ่งขึ้น  และต้องให้ทานตามภูมิประเทศ  ตามกาลเวลา  และตามผู้ปรารถนาโดยรู้จักแยกแยะระหว่างการให้ทานในความดี  ในตัณหา  และอวิชชา  ดังที่ได้อธิบายไว้ใน  ภควัต-คีตาฺ  หลังจากเกษียณจากชีวิตคฤหัสถ์เมื่อรับเอาระดับของ  วานะพรัสทฺะฺ  มาปฏิบัติ  เขาจะบำเพ็ญเพียรอย่างเคร่งครัดไปอยู่ในป่า  นุ่งห่มด้วยใบไม้  ไม่โกนหนวดเคราฯลฯ  จากการรับเอาระดับ  บระฮมะชารยะฺ,  คฤหัสถ์,  วานะพรัสทฺะฺ,  แลในที่สุด  สันนยาสะฺมาปฏิบัติ  เขาจะพัฒนาไปสู่ระดับชีวิตที่สมบูรณ์  บางคนพัฒนาไปยังอาณาจักรสวรรค์และเมื่อเจริญมากยิ่งขึ้น  จะได้รับอิสรภาพในท้องฟ้าทิพย์  อาจอยู่ใน  บระฮมะจโยทิฺ  ที่ไร้รูปลักษณ์  ในดาวเคราะห์ไวคุณธะ  หรือในคริชณะโลคะ  นี่คือวิถีทางที่วรรณกรรมพระเวทได้กำหนดไว้

อย่างไรก็ดี  ความสวยงามของคริชณะจิตสำนึกคือ  จากการกระทำเพียงสิ่งเดียว  ด้วยการอุทิศตนเสียสละรับใช้  เราสามารถข้ามพ้นพิธีกรรมต่าง  ๆ  รวมทั้งระดับชีวิตต่าง  ๆ  ทั้งหมด

คำว่า  อิดัม  วิดิทวาฺ  แสดงให้เห็นว่าเราควรเข้าใจคำสั่งสอนที่ชรีคริชณะทรงให้ไว้ในบทนี้และบทที่เจ็ดของ  ภควัต-คีตาฺ  เราควรพยายามเข้าใจบทเหล่านี้มิใช่แบบวิชาการ  หรือแบบคาดคะเนทางจิต  แต่จากการสดับฟังในการคบหาสมาคมกับเหล่าสาวก  บทที่หกถึงบทที่สิบสองเป็นสาระสำคัญของ  ภควัต-คีตาฺ  หกบทแรกและหกบทสุดท้ายเหมือนกับปกหน้าและปกหลังที่ห่อหุ้มหกบทกลาง  ซึ่งองค์ภควานทรงเป็นผู้ปกป้องคุ้มครองโดยเฉพาะ  หากใครโชคดีพอที่เข้าใจ  ภควัต-คีตาฺ  โดยเฉพาะในหกบทกลางนี้  ด้วยการคบหาสมาคมกับเหล่าสาวก  ชีวิตของเขาจะได้รับการสรรเสริญเหนือการบำเพ็ญเพียร  การทำพิธีบูชา  การให้ทาน  การคาดคะเนทั้งหลายทั้งปวง  ฯลฯ  เพราะเขาสามารถบรรลุถึงผลแห่งกิจกรรมเหล่านี้ทั้งหมด  ด้วยเพียงแต่ปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึกเท่านั้น

ผู้ที่มีความศรัทธาบ้างใน  ภควัต-คีตาฺ  ควรเรียนรู้  ภควัต-คีตาฺ  จากสาวกเพราะในตอนต้นของบทที่สี่ได้กล่าวไว้อย่างชัดเจนว่า  เหล่าสาวกเท่านั้นที่สามารถเข้าใจ  ภควัต-คีตาฺ  ไม่มีผู้ใดเข้าใจจุดมุ่งหมายของ  ภควัต-คีตาฺ  อย่างสมบูรณ์  ดังนั้น  เราควรเรียนรู้  ภควัต-คีตาฺ  จากสาวกของคริชณะมิใช่จากนักคาดคะเนทางจิต  นี่คือลักษณะแห่งความศรัทธา  หลังจากแสวงหาสาวกและในที่สุดได้มาคบสมาคมกับสาวก  เมื่อนั้นจึงเริ่มต้นการศึกษา  และเข้าใจ  ภควัต-คีตาฺ  อย่างแท้จริง  จากความเจริญก้าวหน้าในการมาคบหาสมาคมกับสาวก  เขาถูกวางตัวในการอุทิศตนเสียสละ  และการรับใช้นั้นจะปัดเป่าความสงสัยทั้งหลายที่ตนเองมีอยู่เกี่ยวกับคริชณะหรือองค์ภควาน  เกี่ยวกับกิจกรรม  รูปลักษณ์  ลีลา  พระนาม  และ  ฯลฯ  ของคริชณะ  หลังจากความสงสัยทั้งหลายเหล่านี้ได้ถูกทำให้กระจ่างขึ้นโดยสมบูรณ์  เขาตั้งมั่นในการศึกษา  จากนั้น  จะได้รับรสในการศึกษา  ภควัต-คีตาฺ  และบรรลุถึงระดับแห่งความรู้สึกอยู่ในคริชณะจิตสำนึกเสมอในระดับที่เจริญมากขึ้น  เขาจะอยู่ในความรักกับคริชณะโดยสมบูรณ์  ระดับแห่งความสมบูรณ์สูงสุดของชีวิตนี้  สาวกจะย้ายไปยังพระตำหนักทิพย์ของคริชณะในท้องฟ้าทิพย์โกโลคะ  วรินดาวะนะ  สถานที่ที่สาวกมีความสุขนิรันดร