เมื่อสาวกสดับฟังเกี่ยวกับองค์ภควานมากขึ้นก็จะได้รับแสงสว่างมากขึ้น  วิธีการสดับฟังนี้ได้แนะนำไว้ใน  ชรีมัด-บฺากะวะธัมฺ  ดังนี้  “สาส์นจากบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้าเปี่ยมไปด้วยพลัง  และพลังเหล่านี้รู้แจ้งได้  หากประเด็นต่าง  ๆ  เกี่ยวกับองค์ภควานสนทนากันในหมู่สาวก  การคบหาสมาคมกับนักคาดคะเนทางจิตหรือนักวิชาการทางโลกจะไม่ทำให้ประสบผลสำเร็จเนื่องจากเป็นความรู้แจ้ง”

สาวกปฏิบัติในการรับใช้องค์ภควานอยู่เสมอ  พระองค์ทรงเข้าใจความรู้สึกนึกคิดและความจริงใจของแต่ละคนที่ปฏิบัติในคริชณะจิตสำนึก  และพระองค์ทรงให้ปัญญาในการเข้าใจศาสตร์แห่งคริชณะ  ในการคบหาสมาคมกับเหล่าสาวกการสนทนาเกี่ยวกับคริชณะมีพลังมาก  หากผู้ใดโชคดีมีโอกาสได้คบหาสมาคมเช่นนี้และพยายามรับความรู้นี้เข้าไว้  แน่นอนว่าจะเจริญก้าวหน้าไปสู่ความรู้แจ้งทิพย์  เพื่อส่งเสริมอารจุนะให้เจริญมากยิ่งขึ้นในการรับใช้อันมีพลังของพระองค์  ในบทที่เก้านี้  คริชณะทรงอธิบายเนื้อหาสาระที่ลับมากยิ่งขึ้นกว่าบทอื่น  ๆ  ที่ทรงเปิดเผยไว้แล้ว

ในตอนต้นของ  ภควัต-คีตาฺ  บทที่หนึ่งเป็นการแนะนำเกี่ยวกับหนังสือทั้งเล่มบทที่สองและบทที่สามอธิบายความรู้ทิพย์เรียกว่าเป็นความลับ  ประเด็นที่สนทนากันในบทที่เจ็ดและบทที่แปดสัมพันธ์กับการอุทิศตนเสียสละรับใช้โดยเฉพาะ  เนื่องจากจะนำแสงสว่างแห่งคริชณะจิตสำนึกมาให้จึงเรียกว่าเป็นความลับยิ่งขึ้น  แต่เรื่องราวที่อธิบายในบทที่เก้าเกี่ยวกับการอุทิศตนเสียสละที่บริสุทธิ์โดยไม่มีสิ่งใดเจือปน  จึงเรียกว่าเป็นความลับสุดยอด  ผู้สถิตในความรู้ขั้นลับสุดยอดของคริชณะเป็นทิพย์โดยธรรมชาติ  ดังนั้น  จึงไม่มีความเจ็บปวดทางวัตถุใด  ๆ  ถึงแม้ว่าจะอยู่ในโลกวัตถุ  ใน  บัฺคธิ-ราสามริทะ-สินดํฺุ  ได้กล่าวไว้ว่า  แม้ผู้ที่มีความปรารถนาอย่างจริงใจในการถวายการรับใช้ด้วยความรักต่อองค์ภควานจะสถิตอยู่ในระดับสภาวะทางวัตถุ  ถือว่าเขาผู้นี้หลุดพ้น  ในทำนองเดียวกันใน  ภควัต-คีตาฺ  บทที่สิบ  เราจะพบว่าผู้ใดที่ปฏิบัติเช่นนี้เป็นบุคคลที่หลุดพ้นแล้ว

โศลกแรกมีความสำคัญโดยเฉพาะคำว่า  อิดัม  กยานัมฺ  (“ความรู้นี้”)  หมายถึงการอุทิศตนเสียสละรับใช้ที่บริสุทธิ์ซึ่งประกอบด้วยกิจกรรมต่าง  ๆ  เก้าอย่างคือ  สดับฟัง  ภาวนา  จำ  รับใช้  บูชา  สวดมนต์  ปฏิบัติตาม  รักษามิตรภาพ  และศิโรราบทุกสิ่งทุกอย่าง  จากการฝึกปฏิบัติเก้าวิธีแห่งการอุทิศตนเสียสละรับใช้  เราจะพัฒนาไปสู่จิตสำนึกทิพย์คือคริชณะจิตสำนึก  เมื่อหัวใจของเราใสสะอาดจากมลทินทางวัตถุ  เราจะสามารถเข้าใจศาสตร์แห่งคริชณะนี้ได้  เพียงเข้าใจว่าสิ่งมีชีวิตไม่ใช่เป็นวัตถุนั้นไม่เพียงพอ  เพราะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นแห่งความรู้แจ้งทิพย์เท่านั้น  เราควรรู้ถึงข้อแตกต่างระหว่างกิจกรรมของร่างกาย  และกิจกรรมทิพย์นอกเหนือไปจากที่เข้าใจว่าตัวเราไม่ใช่ร่างกาย

ในบทที่เจ็ด  ได้กล่าวถึงพลังอันมั่งคั่งของบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้า  พลังงานต่าง  ๆ  ของพระองค์  เช่น  ธรรมชาติเบื้องต่ำ  ธรรมชาติเบื้องสูง  และปรากฏการณ์ทางวัตถุนี้ทั้งหมด  ในบทที่เก้าจะได้วิเคราะห์ถึงพระบารมีขององค์ภควาน

คำสันสกฤต  อนะสูยะเวฺ  ในโศลกนี้  มีความสำคัญมากเช่นกัน  โดยทั่วไปถึงแม้ว่านักวิจารณ์มีการศึกษาสูงมาก  แต่ทั้งหมดมีความอิจฉาริษยาองค์ภควานคริชณะแม้แต่นักวิชาการผู้คงแก่เรียนที่สุดยังเขียน  ภควัต-คีตาฺ  ผิดพลาดเป็นอย่างมากเนื่องจากมีความอิจฉาริษยาคริชณะ  คำวิจารณ์ของพวกนี้จึงไร้ประโยชน์  คำวิจารณ์ของสาวกเป็นที่เชื่อถือได้  ไม่มีผู้ใดสามารถอธิบาย  ภควัต-คีตาฺ  หรือให้ความรู้ของคริชณะโดยสมบูรณ์ได้  หากเขามีความอิจฉา  ผู้ที่วิจารณ์บุคลิกของคริชณะโดยไม่รู้จักพระองค์เป็นคนโง  ดังนั้น  คำวิจารณ์เช่นนี้ควรหลีกเลี่ยงด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่ง  สำหรับผู้ที่เข้าใจว่าคริชณะคือองค์ภควาน  ผู้ทรงมีบุคลิกภาพทิพย์และบริสุทธิ์  คำอธิบายจากบทเหล่านี้จะมีประโยชน์มาก