มีสาวกมากมายที่อ้างตนเองว่าอยู่ในคริชณะจิตสำนึก  และปฏิบัติการอุทิศตนเสียสละรับใช้  แต่ในหัวใจไม่ยอมรับคริชณะบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้าว่าเป็นสัจธรรมที่สมบูรณ์  สำหรับพวกนี้ผลแห่งการอุทิศตนเสียสละรับใช้  และการกลับคืนสู่องค์ภควานจะไม่มีวันได้รับรส  ทำนองเดียวกัน  พวกที่ปฏิบัติตนในกิจกรรมเพื่อผลบุญและในที่สุดหวังจะหลุดพ้นจากพันธนาการทางวัตถุนี้  ก็ไม่มีวันประสบผลสำเร็จเช่นกัน  เพราะเยาะเย้ยองค์ภควานชรีคริชณะ  อีกนัยหนึ่ง  บุคคลผู้หัวเราะเยาะคริชณะ  เข้าใจได้ว่าเป็นมารหรือผู้ไม่เชื่อในองค์ภควาน  ดังที่ได้อธิบายไว้ในบทที่เจ็ดของ  ภควัต-คีตาฺ  คนมารสารเลวเช่นนี้ไม่มีวันศิโรราบต่อคริชณะ  ดังนั้น  การคาดคะเนทางจิตเพื่อหวังที่จะมาถึงซึ่งสัจธรรมจะนำพวกเขาไปถึงจุดสรุปที่ผิด  ๆ  ว่าสิ่งมีชีวิตธรรมดาทั่วไปและคริชณะเป็นหนึ่งเดียวกันและเหมือนกัน  ด้วยความเชื่อมั่นที่ผิดเช่นนี้  พวกเขาคิดว่าร่างกายของมนุษย์ปัจจุบันนี้ถูกปกคลุมด้วยธรรมชาติวัตถุ  และทันทีที่หลุดพ้นจากร่างวัตถุนี้  จะไม่มีข้อแตกต่างระหว่างองค์ภควานและตัวเขา  ความพยายามในการที่จะกลายมาเป็นหนึ่งเดียวกับคริชณะเช่นนี้จะพบกับความล้มเหลว  อันเนื่องมาจากความหลงผิด  การพัฒนาความรู้ทิพย์ของผู้ไม่เชื่อในองค์ภควานและหมู่มารเช่นนี้จะหาประโยชน์อันใดมิได้เลยนี่คือจุดที่โศลกนี้แสดงให้เห็น  สำหรับบุคคลเหล่านี้การพัฒนาความรู้ในวรรณกรรมพระเวท  เช่น  เวดานธะ-สูทระ  และ  อุพะนิชัดฺ  จะพบแต่ความล้มเหลวอยู่เสมอ

ฉะนั้น  จึงเป็นข้อผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงที่พิจารณาว่าองค์ภควานคริชณะทรงเป็นบุคคลธรรมดาสามัญ  ผู้ที่คิดเช่นนี้แน่นอนว่าอยู่ในความหลงเพราะไม่สามารถเข้าใจรูปลักษณ์อมตะของคริชณะ  บริฮัด-วิชณุ-สมริทิฺ  กล่าวไว้อย่างชัดเจนว่า

“ผู้ใดพิจารณาว่าร่างกายของคริชณะเป็นวัตถุควรถูกขับไล่ให้ออกไปจากพิธีกรรมและกิจกรรมแห่ง  ชรุทิฺ  และ  สมริทิฺ  ทั้งหมด  และเมื่อใดหากใครเห็นหน้าคนนี้อีก  ควรอาบน้ำในแม่น้ำคงคาทันทีเพื่อชะล้างโรคร้ายนี้ให้ออกไป”  คนที่เย้ยหยันคริชณะอันเนื่องมาจากความอิจฉาริษยาพระองค์  จุดหมายปลายทางคือต้องเกิดในเผ่าพันธุ์ชีวิตของพวกที่ไม่เชื่อถือในองค์ภควานและพวกมารอีกชาติแล้วชาติเล่าอย่างแน่นอน  ความรู้อันแท้จริงของพวกนี้จะยังคงอยู่ภายใต้ความหลงชั่วกัลปวสาน  และจะค่อย  ๆ  ตกลงต่ำไปสู่แหล่งที่มืดมิดที่สุดแห่งการสร้าง