ภควัต-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ เก้า

ความรู้ที่ลับสุดยอด

โศลก 21

เท ทัม บํุคทวา สวารกะ-โลคัม วิชาลัม
คชีเณ พุณเย มารทยะ-โลคัม วิชันทิฺ

เอวัม ทระยี-ดฺารมัม อนุพระพันนา
กะทากะทัม คามะ-คามา ละบัฺนเทฺ

เทฺ  -  พวกเขา, ทัมฺ  -  นั้น, บํุคทวาฺ  -  ได้รับความสุข, สวารกะ-โลคัมฺ  -  สวรรค์, วิชาลัมฺ  -  กว้างใหญ่, คชีเนฺ  -  หมดลง, พุณเยฺ  -  ผลบุญ, มารทยะ-โลคัมฺ  -  โลกแห่งความตาย, วิชันทิฺ  -  ตกลงมา, เอวัมฺ  -  ดังนั้น, ทระยีฺ  -  จากพระเวททั้งสาม, ดฺารมัมฺ  -  คำสอน, อนุพระพันนาฮฺ  -  ปฏิบัติตาม, กะทะ-อากะทัมฺ  -  การตายและการเกิด, คามะ-คามาฮฺ  -  ปรารถนาหาความสุขทางประสาทสัมผัส, ละบัฺนเทฺ  -  ได้รับ

คำแปลฺ

หลังจากได้รับความสุขทางประสาทสัมผัสบนสรวงสวรรค์มากมาย  และเมื่อผลบุญหมดสิ้นลง  พวกเขาจะกลับมายังโลกแห่งความตายนี้อีกครั้งหนึ่ง  ดังนั้น  ผู้ที่แสวงหาความสุขทางประสาทสัมผัสด้วยการปฏิบัติตามหลักธรรมของพระเวททั้งสามเล่ม  จะได้รับแค่เพียงการเกิดและการตายซ้ำซากเท่านั้น

คำอธิบายฺ

ผู้ที่ได้รับการส่งเสริมไปถึงระบบดาวเคราะห์ที่สูงกว่า  ได้รับความสุขอยู่กับชีวิตอันยืนยาวพร้อมทั้งสิ่งอำนวยความสะดวกที่ดีกว่าในการหาความสุขทางประสาทสัมผัส  ถึงกระนั้น  ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นั่นชั่วกัลปวสาน  แต่จะถูกส่งกลับมายังโลกนี้อีกครั้งหนึ่งเมื่อผลบุญหมดสิ้นลง  ผู้ที่ไม่บรรลุถึงความรู้ที่สมบูรณ์ดังที่แสดงไว้ใน  เวดานธะ-สูทระ  (จันมาดิ  อัสยะ  ยะทะฮฺ)  หรืออีกนัยหนึ่งผู้ที่ไม่เข้าใจว่าคริชณะทรงเป็นแหล่งกำเนิดของแหล่งกำเนิดทั้งปวง  ล้มเหลวในการบรรลุถึงจุดมุ่งหมายสูงสุดของชีวิต  ดังนั้น  จึงมาอยู่ภายใต้ระเบียบแบบแผนประจำที่ถูกส่งขึ้นไปยังโลกสวรรค์และตกลงมาใหม่  เหมือนกับนั่งอยู่บนชิงช้าสวรรค์ที่บางครั้งขึ้นและบางครั้งลง  คำอธิบายคือแทนที่จะเจริญขึ้นไปถึงโลกทิพย์ซึ่งไม่ต้องกลับมาอีก  ก็ได้แต่เพียงหมุนเวียนอยู่ในวัฏจักรแห่งการเกิดและการตายในระบบดาวเคราะห์ที่สูงกว่าและต่ำกว่าเท่านั้น  เราควรไปให้ถึงโลกทิพย์และรื่นเริงกับชีวิตอมตะ  เปี่ยมไปด้วยความปลี้มปีติสุขและความรู้และไม่ต้องกลับมาโลกวัตถุนี้ซึ่งเต็มไปด้วยความทุกข์อีกต่อไป